7

To jedna z moich ulubionych cyfr. Tym bardziej się cieszę z siedmiomiesięcznej Kluni. Ten miesiąc nie owocował w spektakularne wydarzenia ani skoki rozwojowe. Przeszliśmy całkowicie na mleko nr 2, w małych ilościach wprowadzamy gluten. Banan i starte jabłko mała dostaje w gryzaku siatkowym, brudna jest cała ale za to jaka szczęśliwa - sama je! Kiedy ją karmię papką, dostaje do ręki własną łyżeczkę i potrafi z niej nawet trochę zjeść. Moja pomoc jest jednak nieodzowna, inaczej jadłaby cały dzień ;) Z rozwoju ruchowego - nadal nie pełza w dosłownym tego słowa znaczeniu, ale potrafi okręcić się na brzuchu o 180 stopni (o ile ma w tym cel). Co skutkuje różnymi dziwnymi sytuacjami, na przykład przyblokowaniem w łóżeczku, które krótszy bok ma 60cm, a Kluska już dawno przebiła 70. Na boku i na plecach też potrafi się tak przekręcić, niestety także przez sen, wczoraj w środku nocy wyjmowałam jej dyndające nogi  ze szczebelków. Ochraniacz nie starcza na całość, zresztą potrafi wbijać nogi mimo niego, trzeba wymyślić coś skuteczniejszego. Bałam się szczebelkowego łóżka i widzę, że sporo kłopotów mamy z nim. Za chwilę obniżamy poziom i nie wiem jak to będzie. Za to mała robi potworny bałagan, znać geny rodziców ;)

Ostatnie dwa tygodnie to przede wszystkim pierwszy ząb, nie ma temu końca. Moje dziecko ma najwolniej wyrzynające się zęby świata. Po prawie dwóch tygodniach wreszcie przebił się krawędzią i nadal mu się nie śpieszy, właściwie ledwo go widać. Kluska marudna głównie wieczorem, znowu stała się dzieckiem naręcznym, czasami nie mogę jej uśpić w wózku i znowu muszę zawijać w becik i nosić na rękach. Ponad osiem kilo. Ech. Ale nic to, przynajmniej nie płacze, a w każdym razie dużo robimy, by tego nie robiła. Dziąsła ma nieco obolałe, co odbija się na wieczornym apetycie, dziś ledwo co skubnęła kaszki. Pomyślałam, że skoro bolą ją dziąsła od butli, to może zje ją, gdy podam łyżeczką. Pomysł okazał się słuszny, zjadła i była taka zadowolona! Poza tym potrafi ściągnąć sobie rajtki i wesoło majtać gołymi nogami w powietrzu. No kurczę!

Z innych wesołych rzeczy, odkryliśmy w którym miejscu Kluska ma łaskotki i oczywiście korzystamy z tej wiedzy aż za bardzo! Mała się chichra, a my nie możemy skończyć, tak jej chichranie lubimy. Czasem na nas macha ręką, że już wystarczy! Poza tym pożyczono nam przyczepkę rowerową (bardzo dziękujemy!), wymaga ona pewnych drobnych remontów, umycia, doczepienia lampek i flagi, ale poza tym możemy przygotowywać się do pierwszych wspólnych wypraw rowerowych.

Z niecierpliwością oczekuję kolejnych tygodni, może nareszcie mój zdolny leń podniesie kuper i zacznie raczkować? Czas pokaże, mam nadzieję że zmieści się w tak zwanych widełkach (8-10 miesiąc) i nie trzeba będzie latać po specjalistach, tutaj w Żyrardowie praktycznie nikogo nie ma, trzeba drałować do Grodziska albo Warszawy. Jakoś nie bardzo mi się to uśmiecha. Dziecko w pociągu to nie to co tygryski lubią najbardziej. Ale jestem dobrej myśli, kilka miesięcy temu ledwo unosiła głowę, na brzuchu wytrzymywała góra trzy minuty, a teraz piętnaście, a czasem ciut dłużej, jeśli zajmie się zabawkami. Jak na dziecko, które nienawidziło leżeć na brzuszku - całkiem nieźle. Czas się dłuży, wiosną nie pachnie, brakuje mi długich spacerów i wygrzewania się w promieniach słońca. Od paru dni chwilami błyśnie zza chmur, stoimy wtedy z Kluską przy oknie i chłoniemy światło mrużąc oczy. Zima już żadna, więc niech szybko robi się cieplej!