Łapka - Pułapka

Od jakiegoś czasu większość zabawek jest nudna, za to świat zaczyna się robić coraz ciekawszy. Na przykład wystawia człek łapkę - pułapkę i cierpliwie czeka, co się złapie. Łapią się magnesy na lodówce (łapka - pułapka po złapaniu zaraz sprawdza, czy grawitacja nadal działa lub oddaje schwytaną magnetyczną maskotkę drugiej łapce). Łapią się kubki (wylane z kawą). Łapią się łyżki zawieszone w kuchni (i zaraz spadają). Łapią się foliowe pojemniki na pieluszki i mokre chusteczki. Łapie się klawiatura (głównie spacja) i łapią się firanki. Łapie się palma i wszystkie inne rośliny w domu (bardzo im współczujemy).

Łapka-Pułapka w akcji

Kluska odkryła, że samodzielność jest fajniejsza od służby. Co oznacza dla nas trudne dni. Dlaczego? Otóż podawana zabawka jest be. Fajna jest zabawka, po którą się sięgnie własnoręcznie i własnoręcznie chwyci. Czasami wieszam nad Kluską zabawkę na sznurku i nią macham, a Kluska bawi się w chwytanie i puszczanie. Im trudniej złapać, im więcej czasu jej to zajmuje, tym lepiej, tym dłużej się tak bawi. Ale odejść od łóżeczka nie można na krok. Noszenie też już nie jest tak atrakcyjne jak kiedyś, trzeba nosić małą w miejsca z których można po coś sięgnąć. To za wcześnie na lęk separacyjny, ale z naszą pomocą można sięgnąć łatwiej i prędzej, toteż nie można jej zostawić na dłużej. Nadal nie pełza (syndrom za ciężkiego kupra), ale rosną jej ambicje. Leżeć na plecach długo nie poleży, przekręcać jej się nie chce (za duży wysiłek), więc krzyczy na nas, byśmy ją przekręcali. Na jakiś czas starcza położenie jej na brzuszku, wtedy walczy o każdy centymetr. Ale z czasem się męczy, przewraca na bok lub na plecy (to potrafi) i zaczyna nam ubliżać. Na dodatek świat stał się do tego stopnia zajmujący, że przeszkadza w jedzeniu! Do czego to doszło!

Tak zwany portret rodzinny z przodkiem,

sofą znajomych i Śledziem 

(tak naprawdę to jakaś inna ryba, 

ale nie możemy spamiętać nazwy).

Klusię dużo czasu spędza u nas na kolanach wijąc się niemiłosiernie. Ponieważ jeszcze nie potrafi samodzielnie się poruszać, bawię się z nią w taczkę (trzymam za korpus a pozwalam "chodzić" rękami). Na jakiś czas wystarcza. Czasami biorę ją pod pachy i lekko podnoszę do góry. Jeśli sięga nogami moich nóg, to zapiera się i próbuje stawać (takie sprężynowanie). Za wcześnie odkryła pozycję siedzącą i czasami nie można inaczej, trzeba ją podtrzymywać przy lekkim siadzie, a ona szaleje z zabawkami w dłoniach. Te same zabawki w pozycji na leżąco są be. Do tego stopnia, że Klusię potrafi się rozpłakać! Moje idealne anielskie dziecko drze się przez całe trzy sekundy, bo nie robię tego, co mi każe. Oj biedni my będziemy za kilka miesięcy, tak coś czuję. I wcale nie przez zęby! Kluskokracja nastaje...