Po szczepieniu (trzecia dawka 5w1 i Pneumokoków)

Kluska miała być szczepiona pod koniec stycznia, ale mamy na osiedlu mikro wyż demograficzny i się nie zmieściła. Wrzucili nas na siódmego lutego, na jedenastą. Trochę głupia pora, bo akurat wypada tuż przed karmieniem. Na szczęście zwolniło się miejsce i przepisali nas na godzinę wcześniej. Dzięki temu wstaliśmy jak zwykle (no, może ciut wcześniej), zjedliśmy i potruptaliśmy do przychodni, którą mamy na szczęście pięć minut od domu.

A jak Alisa

Przyjmowała nowa pediatra (ta szybsza i bezstresowa), miała do pomocy "naszą" położną, nie było żadnych opóźnień. Położna zabawiała dzieciaki, mierzyła je i ważyła, a lekarka odbębniała biurokrację. Było bardzo sympatycznie. W ferworze oczywiście zapomniałam spytać o gluten i chyba musimy sami podjąć decyzje, kiedy zacząć go podawać. Położna nie mogła się nadziwić, jak mała urosła. Ostatni raz widziała ją mierzącą 54 cm (jesteśmy charakterystycznymi rodzicami, dlatego nas poznała). A teraz Klusię ma 71 cm (to już 97 centyl) i waży 8 kg (75 centyl). Obwód głowy ma w 50c. Całkiem nieźle jak na dziecko, które w piątym tygodniu życia ważyło niewiele więcej niż po urodzeniu czyli 3,3 kg. Kluska ani trochę nie płakała podczas badania, zajęta gryzakiem. Tylko przy sprawdzaniu gardła bąknęła obrażona. Szczepienie zapowiadało się optymistycznie. I faktycznie, pierwszego wkłucia mała nawet nie zauważyła. Rozryczała się tylko przy drugim, na szczęście na krótko. Teraz wiem dlaczego. Pierwsza szczepionka miała igłę od producenta, druga miała inną, większą, bardziej bolesną w efekcie. Tylko nie wiem która była która. Nowa pani od szczepień wyjaśniła, ale ja mało pojętna jestem. No to z głowy, została jeszcze tylko trzecia dawka wzw B 21 marca (akurat na święto wiosny).

Zapakowaliśmy się do wózka i pojechaliśmy zwiedzać graffiti na pobliskich garażach. Mogłaby z tego wyjść cała galeria, wrzucam tylko parę fotek z małą. Z nadmiaru wrażeń i turbulencji od trawnika Kluska usnęła, a my poszliśmy po pączki na rynek i do kilku cukierni, by sprawdzić gdzie są najlepsze. Trwało to chyba z półtorej godziny albo więcej, nareszcie sensowny spacer (wczoraj byliśmy w gościach, ale to były symboliczne dwie półgodzinówki, dla nas piechurów długodystansowych to zdecydowanie za mało). Z godzinę po naszym powrocie zaczął padać śnieg. A nie wierzyłam w prognozy ;)

Dzień obfity we wrażenia, okazało się że babcia Kluski wraca nie jutro ale dziś. Ledwo co mieszkanie ogarnęliśmy, ale po prawdzie burdel był jak zwykle. Kluska została przestymulowana nadmuchiwanym młotkiem, ogromnym brzęczącym słoniem oraz stukającym bębenkiem. Ja też właściwie byłam przestymulowana, zwłaszcza szarym sweterkiem z ażurowymi plecami! Zastanawialiśmy się, jak Klusię zareaguje na babcię po tylu tygodniach rozłąki. Na początku była nieufność i głębokie zastanawianie się "skąd ja znam ten głos?", "co to za gęba?" - po paru minutach mała powiedziała coś w rodzaju "Baaa!" i już się nie bała. Jeszcze trochę czasu minęło, zanim znalazła się na rękach u babci, ostatecznie przekonał ją słoik zupki jarzynowej. Teraz sobie obie smacznie śpią w salonie. Babcia wróciła! :)