O tym, za co Owsiak ma u mnie wódkę i nie tylko...

Zbierałam się długo do opisania dość dramatycznego dla nas wydarzenia, to jest choroby Kluski w piątym tygodniu życia. Wiem, dzieci chorują, tak bywa, ale dla nas było to straszne przeżycie. Zwłaszcza, że żyłam w strachu o życie Kluski przez pół ciąży... ale od początku.
Jak zapewne wiecie, trafiło mi się idealne dziecko, które prawie nie płacze, pogodne, bez większych problemów żołądkowych. Coś z gatunku jedno na tysiąc. Żyliśmy tak sobie w niemal sielance (jak na połóg), aż tu nadchodzi piąty tydzień (to był przełom sierpnia i września) i z dzieckiem zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Na przykład gorzej śpi, tak samo w ciągu dnia jak i w nocy. W środę trochę się wystraszyłam, wieczorem się rozkrzyczała, chyba pierwszy raz w życiu. Uspokoiła ją kąpiel, ale byłam bardzo zaniepokojona, zadzwoniłam następnego dnia do położnej. Powiedziała mi, że to może być tak zwane "wszystko" i lepiej żebym poszła do pediatry. Dzwonię do przychodni, a tam sezon urlopowy, jest jakiś pediatra na zastępstwo, ale marnie. Postanowiłam odczekać do piątku. Ale jest nadal czwartek. Mała nie chce jeść z butli, tylko cycek. Niedobrze. Popołudniu robi się jeszcze gorzej, mała nie chce jeść nawet z cycka, zaczyna się drzeć. Nie mogę jej nijak uspokoić. Wpadłam w panikę, trzęsły mi się ręce, nogi, wszystko. Zawołałam tatę Kluski, szybka decyzja, idziemy na dyżur do szpitala, nie czekamy do piątku (jak się okazało później, bardzo słusznie). Małą zawinęliśmy w kocyk, zabraliśmy zestaw szpitalny dla mnie (trzy hospitalizacje w ciągu roku nauczyły nas pewnej organizacji w razie wypraw do szpitala) i polecieliśmy piechotą, do szpitala mamy 10 minut.

W izbie przyjęć patrzyli się na nas jak na wariatów, co z tego że dziecko płacze, jak to nasze nie płacze itd. Ale zawołali pana doktora z przychodni i ten też nie bardzo wiedział o co chodzi. Ale Kluska darła się już dość nieprzytomnie, coś było nie tak. Tylko co? Myśleliśmy, że może to jakaś straszna kolka, może coś z żołądkiem, ale lekarz to wykluczył. Powiedział, że mała ma chyba zaczerwienione gardło i na wszelki wypadek daje nam skierowanie na oddział. No to poszliśmy ze świstkiem i nadal drącą się Kluską dalej. Przyszła do nas pani doktor z oddziału i od razu zrobiło się jakoś spokojniej. To znaczy ja się nadal trzęsłam, ale jej cichy, spokojny głos dał mi trochę nadziei. Zbadała Kluskę jeszcze raz. Powiedziała, że to może być początek infekcji, ale tak małe dzieci nie mają żadnych objawów i trzeba zrobić niezbędne badania oraz prześwietlenie płuc. Czekaliśmy w kolejce do prześwietlenia, w międzyczasie mała na moment się uspokoiła i zasnęła. To chyba było najgorsze. Małe dziecko do prześwietlenia przygniata się specjalnymi woreczkami z piaskiem, kładzionymi na rękach i nogach, by się nie ruszało. I zostaje samo na wielkim stole pod aparaturą. To chyba było najdłuższe piętnaście sekund w moim życiu, obudziła się i zza drzwi słyszałam jej krzyk. Uff. Zabrałam małą i poszliśmy w trójkę na oddział. Tam dostaliśmy propozycję oddzielnego pokoju z łóżkiem dla mnie, 20zł/dobę. Westchnęłam z ulgą: taaak. Nie dałabym rady w pokoju razem z grupą innych chorych dzieci...

Weszliśmy do pokoju, była to taka stara izolatka, wyposażenie - wczesne lata 70te. Wtedy przyszły pielęgniarki i zabrały małą do pokoju zabiegowego, na pobranie krwi, moczu i założenie wenflonu, bo już wtedy było wiadomo, że jeden dzień na samym cycku małą okropnie odwodnił. Pamiętam, że wtedy mi wszystko opadło, wtuliłam się w tatę Kluski i jęknęłam, że nie wiem co zrobię, jeśli jej się coś stanie. Wtedy do mnie dotarło, że ona jest naprawdę chora, że grozi jej poważne niebezpieczeństwo. Ale minęła sekunda i się momentalnie ogarnęłam. Nie, jeszcze nic się nie dzieje, jesteśmy przecież w szpitalu, wszystko będzie dobrze. Potem przynieśli nam Kluskę, strasznie spłakaną, podpięli jej szybko kroplówkę. Z nerwów było mi już wszystko jedno. Mała usnęła mi na rękach. Potem przyszła pani doktor i potwierdziła, że to infekcja. Że badanie krwi ją wykazało. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że jeśli wyszło w krwi, to groziła nam sepsa, generalnie stan był baaardzo poważny. Całe szczęście dotarłam do tej wiedzy już po wypisie, bo by mi chyba mózg rozpadł się na kawałki i poturlał po podłodze.

Najtrudniej było małą namówić do jedzenia. Chyba bolało ją gardło, ale wśród ryków na zmianę z przełykaniem dała radę wtrąbić porcję bebiko w płynie (takie gotowe buteleczki, 90ml). W końcu się zmęczyła i zasnęła. Zaświeciło światełko w tunelu. Następną butę zjadła bez krzyku, aż uszy się jej trzęsły. Wróciło moje idealne dziecko...

I tu dochodzi do momentu, kiedy historia zatoczyła koło. Dawno, dawno temu, w 2003 roku, tata Kluski uczestniczył jako wolontariusz w Wielkiej Orkiestrze Świątecznej Pomocy. Po dziewięciu latach jego dziecko zaczęło korzystać ze sprzętu, który właśnie w tamtym roku dzięki WOŚP trafił do żyrardowskiego szpitala. Była to pompa strzykawkowa, mała dostawała w niej antybiotyk i kroplówkę w jednym. Mówi się, że gdyby nie Owsiak, szpitale same by sobie ten sprzęt kupiły. Może te z dużych wojewódzkich miast tak. Ale prowincjonalne szpitale, które cały czas balansują na granicy bankructwa - na pewno nie. Szpital w Żyrardowie dzięki WOŚP ma także inkubatory, które ratują życie wcześniakom. Od wielu lat. Dzięki WOŚP nasza mała na pewno szybciej doszła do zdrowia. Owsiak ma u mnie wódkę, a może i dwie...

Dni w szpitalu były długie i ciężkie. Okazało się, że moje karmienie cyckiem to była porażka od początku. Dopiero tu zmierzono mi laktację, wychodziło mi 10-20ml z cycka, czyli mniej więcej 1/5 tego, co powinno zjadać miesięczne dziecko. Nic dziwnego, że Kluska po jednym dniu na cycku była odwodniona, miała kilogram niedowagi.

Ale to nie wszystko.

Cały czas czekaliśmy na posiew krwi, żeby dowiedzieć się co to za wirus. W końcu prawie po tygodniu okazało się, co to. Trochę się przeraziłam. Cholerny paciorkowiec, na dodatek mutant odporny na tradycyjne antybiotyki. Jakim cudem dziecko zaczęło przychodzić do siebie pod wpływem ampicyliny? Nie wiadomo do końca. Po tygodniu zaczęto jej podawać antybiotyk celowany w tego konkretnego wirusa. W międzyczasie z nerwów do reszty straciłam pokarm. Może i lepiej, mała nareszcie się nie denerwowała, że z cycka nie leci tyle ile trzeba, żarła nam z butli bardzo dużo, nareszcie zaczęła przybierać na wadze. Klęłam pod nosem siarczyście, chyba tylko to mnie trzymało w jakiej takiej świadomości. Krótko spałam, bo Kluska na antybiotyk reagowała nietolerancją laktozy, co w przełożeniu praktycznym równa się kilkunastu strzelającym kupom dziennie. Kupy ją wybudzały, obudzona żądała jeść i tak w kółko Macieju. Na szczęście noce były lepsze, budziła się góra dwa razy. Byłam tak wykończona, że zasypiałam niemal od razu po odłożeniu jej do łóżeczka. Po zsumowaniu czasami wychodziło nawet 6 godzin dziennie. Niestety w ratach godzinnych...

Już nas mieli wypisywać... już Klusce zdjęli wenflon, już się pakowałam... przychodzi pani doktor i mówi, że dopiero teraz przyszło opisane zdjęcie rentgenowskie - są zmiany w płucach. A jednak to było zapalenie płuc! A w odsłuchu nic nie wykryto... Zatrzymali nas na kolejny weekend, żeby dokończyć podawanie antybiotyku. Ryzyko nawrotu było zbyt duże. Małej po raz trzeci założono wenflon, biedactwo. Co ona się przez te półtora tygodnia namęczyła, tego się nie da opisać... kiedy wreszcie wypuszczono nas do domu, niemal frunęłam idąc ulicą. Czułam się w szpitalu jak w więzieniu. Dopiero pod sam koniec przyjechała babcia Kluski i mnie zmieniała na parę godzin, tata Kluski wtedy jeszcze nie zostawał z małą na dłużej. Chyba nawet nie dlatego, że nie dałby rady, ja się bałam, że w razie jej krzyku sobie nie poradzi. Irracjonalne, bo znowu weszła w tryb aniołka. Tryb diabełka trafiał się w określonym czasie, między 18-21. Prawie jak w zegarku. Ale już nie płakała, tylko brzęczała marudnie, zwyczajnie nie była śpiąca, a nie wiedziała co ze sobą zrobić. Drugi miesiąc życia dziecka jest chyba najgorszy właśnie dlatego, że dziecko mniej śpi, a jeszcze nie potrafi samo się sobą zająć na dłużej.

Pobyt w szpitalu przeczołgał nas obie mocno, co się później odbiło na moim żołądku a jej (nie)spaniu przez jakiś czas w nocy. Ale to też nauczyło mnie, że trzeba ufać swojej intuicji i gdy dzieje się coś dziwnego, coś innego, po prostu gnać do lekarza. Lepiej spanikować, niż... wolę nie myśleć niż co. Poza tym upadł ostatni mit co do karmienia piersią, kochane przeciwciała, a guzik. Jak widać karmienie piersią nie uchroniło mojego dziecka przed zapaleniem płuc, trzeba było od razu przejść na butlę i się nie męczyć. Mądra lavinka po szkodzie.

Apdejt: Relacja taty Kluski :)