Mama w pracy

Tak to już jest we współczesnym świecie, że mało która kobieta może sobie pozwolić na luksus macierzyństwa non - stop. Nie każda też czuje się do tego stworzona. Ja na przykład pochodzę z rodziny kobiet pracujących, jeszcze moja praprababka handlowała sztucznymi kwiatami własnej roboty na placu Za Żelazną Bramą. Prawdziwą niezależność finansową uzyskała dopiero moja babcia i tak już w rodzinie zostało. Pomogły w tym rozwody i tak zwana konieczność, niemniej wychowywana byłam w poczuciu, że prawdziwą wolność dają tylko własnoręcznie zarobione pieniądze, z których nie trzeba się nikomu tłumaczyć.

Tym boleśniej mijają kolejne miesiące, kiedy prawie nie pracuję. Tak długiej przerwy nie miałam od lat. Starałam się pracować przez całą ciążę, nawet będąc hospitalizowaną dłubałam na netbuku zlecenie, by móc odłożyć jak najwięcej pieniędzy na zapas. Opłaciło się. Praca ratowała mi głowę, denerwowałam się strasznie, strach o życie dziecka wykańcza, a tak przynajmniej czymś zajęłam umysł. Tym jest dla mnie praca, daje nie tylko niezależność finansową, ale przede wszystkim zajęcie dla umysłu, oderwanie od codzienności. I tu pojawia się problem, jak pracować przy małym dziecku w mieszkaniu? Pracuję w domu...

Mama Kluski z Babcią EL - 

miałam wtedy coś koło roku, może półtora?

Przez pierwsze miesiące byłam w ogóle niezdolna do pracy, długo dochodziłam do siebie po ciężkim porodzie z komplikacjami, a potem  Klusek się nam pochorował i to nas mocno przeczołgało. Czasami łapałam jakieś zlecenie, ale głównie na weekend, gdy Kluską prócz taty opiekowała się babcia. Mogłam się spokojnie zamknąć w pokoju i dłubać. Z czasem Kluska zmądrzała na tyle, że moja obecność przy niej nie jest już tak konieczna. Jednak praca w "międzyczasie" to nie to, co lubię. Przez jakiś czas lobbowałam w kierunku zatrudnienia niani, ale tata Kluski był przeciwny i z czasem jego argumenty do mnie trafiły, choć z początku mocno nas to poróżniło. Stracilibyśmy prywatność, to co cenimy w swoim małym świecie najbardziej. Plus bardzo wysokie koszty. O rezygnacji z zatrudnienia niani zadecydowała jednak proza życia - choroba Kluski. Musieliśmy ją po powrocie ze szpitala trzymać długo z dala od osób, które mają kontakt z innymi dziećmi. Po antybiotyku przyjmowanym przez dłuższy czas ciało dziecka jest wyjałowione i może szybko złapać następną infekcję. A nam zależało na pełnym cyklu szczepień (na styk byliśmy z terminami).

Z czasem okazało się, że jakoś udaje się nam pogodzić obowiązki. Ja pracuję pokątnie, tata Kluski zajmuje się Kluską, gotuje, robi zakupy (w dziale dziecięcym porusza się lepiej ode mnie). Ale nie mam nadal tyle czasu, by pracować jak dawniej i najbliższe miesiące będę znosić słabo. Moje życie się zmieniło, trzeba przeprogramować cały świat. Niby wiedziałam, że tak będzie, ale dużo planów nie wypaliło. Babcia Kluski nadal będzie pracować, zapewne Kluska z czasem pójdzie do żłobka (tak, tego okropnego żłobka, którego jako instytucji sama byłam do niedawna przeciwniczką). Opcja "mama w domu, tata w pracy" odpada, mój żołądek i psychika tego nie wytrzymają. Jest też opcja "tata w domu, mama w pracy". Jeszcze nie podjęliśmy decyzji, ale prawdopodobnie do wakacji będziemy nadal w domu we trójkę (plus babcia w weekendy). Będę się starała coraz więcej pracować. Nie wiem czy mi się to uda, ale chciałabym bardzo, bez tego uschnę jak fortepian bez klawiszy. Rodzicielstwo nie daje mi spełnienia, jest na pewno przygodą, czymś zupełnie nowym, ale nie potrafię sobie wyobrazić życia, które polega wyłącznie na byciu rodzicem. Moje życie to praca, podróże, poznawanie nowych ludzi i świata wokół mnie. Dziecko nie jest tu intruzem, ale opieka nad nim nie zastąpi mi życia, które wiodłam do tej pory. Po prostu drużyna powiększyła się o kolejnego członka, jakoś pociągniemy ten wózek razem. :)