Babcia na urlopie

   Babcia to skarb, nie trzeba o tym pisać. Babcia na miejscu do pomocy to skarb podwójny. Co prawda tylko w weekendy i niektóre wieczory, ale dla nas pomoc to nieoceniona. Mądrze doradzi, pobuja, ponosi na rękach, wykąpie. Bez niej dwójka lamerów (czyli ja i tata Kluski) nie dalibyśmy sobie rady. A teraz wyjeżdża na zasłużony coroczny urlop, na trzy tygodnie. Zostajemy sami i trochę zaczynamy się bać.

A ja umiem pić z kubeczka!

   Pierwsze dni są niegroźne, wszak zostawaliśmy z Kluską na dłużej. Ale nigdy aż tak. W międzyczasie musimy odbębnić dwa szczepienia i kto wie, czy nie pierwszy ząbek. Póki co się nie zanosi, ale kto wie, co to będzie za dwa tygodnie? Na kolejnym polu sprawdzają się moje teorie dotyczące bycia rodzicem. Na przykład takie, jak piękna jest zgrana rodzina wielopokoleniowa, gdzie dziecko jest traktowane jako członek całej rodziny, a nie tylko własność rodziców. Gdzie każdy ma prawo wyrazić swoje zdanie i to zdanie jest brane pod uwagę przy podejmowaniu decyzji. Ostateczne należą do nas, jednak co trzy głowy to nie jedna. Przed urodzeniem Kluski wydawało mi się, że dwie, trzy osoby do opieki nad dzieckiem powinny wystarczyć. Teraz widzę, że ledwo, ledwo. Opieka w pojedynkę jawi mi się jako koszmar. Zdecydowanie duże rodziny mają łatwiej. Ktoś ugotuje, ktoś posprząta, ktoś zajmie się dzieckiem na moment. Oczywiście to nie muszą być osoby spokrewnione, pisząc rodzina mam na myśli grupę bliskich osób w różnym wieku, takie grono dobrych "cioć" i "wujków" jak w Dzieciach z Bulerbyn. Dziś, kiedy ludzie często wyprowadzają się daleko od rodzinnych domów, pojęcie rodziny bardzo się zmieniło. Duże znaczenie ma tu wzajemne zaufanie i lubienie się. Jeśli ktoś nam grał wcześniej na nerwach, to przy dziecku wkurzać będzie nas podwójnie. Rodzina czy nie - osoby wkurzające powinny bywać w domu rodziców jak najrzadziej. Ale też czasem dopiero wtedy docenia się niektóre osoby, które może nie były święte, ale ich wsparcie okazało się na wagę złota.

Mamy w rodzinie słabość do owiecek ;)

   Tu muszę przyznać, że mamy szczęście. Nie każdy rodzic ma kogoś bliskiego pod ręką, często jest zdany na pomoc obcych ludzi, na dodatek musi im za to płacić. Z jednej strony to wygodne, bo zawsze można tego kogoś zmienić (z rodziną jest to bardziej skomplikowane), z drugiej dość skutecznie topnieją konta i świąteczne skarpety. Na dodatek nie spłacamy kredytu, nie wynajmujemy mieszkania. Co prawda warunki są średnie, mieszkanie powinno zostać gruntownie wyremontowane, ale da się w nim mieszkać. Dzięki temu stać nas na nierefundowane szczepienia, droższe zabawki, nowe ubranka. Ale i tak oszczędzamy, szukamy promocji, kupujemy używane rzeczy na allegro. Mieszkanie z dziadkami jest obecnie mało modne, często wytyka się je jako brak samodzielności. Gwiżdżę na samodzielność, jestem z natury hedonistką, jeśli ktoś może i chce ułatwić mi życie, skorzystam z tego na pewno. Mieszkanie na kupie ma swoje minusy, ale u nas akurat one chyba nie występują. Babcia Kluski jest osobą niewierzącą (brak nacisków na chrzest), nowoczesną i tolerancyjną (np. była na manifie). Tak sobie myślę, że gdyby więcej było takich babć i dziadków (z przyczyn losowych Kluska nie ma ani jednego dziadka), młodzi nie musieliby przed rodzicami uciekać, żeby być sobą i spokojnie chować dzieciaki zgodnie z własnymi przekonaniami. Z drugiej strony dziadkowie też mają swoje życie, trudno oczekiwać od nich, że się zajmą wnukami jak zawodowe opiekunki. To chyba kwestia osobistych doświadczeń. Zauważyłam, że osoby którym pomagano bezinteresownie przy dzieciach, są chętniejsze do pomocy innym. Ktoś kto się nabiedził, namordował z własnymi dziećmi - nie ma siły przechodzić tego jeszcze raz. Tym więcej się cieszę, że babci Kluski rodzina bardzo pomagała, teraz ona na swój sposób spłaca ten dług pomagając nam. Coś czuję, że dzięki temu, że mogę liczyć na jej pomoc, ja też będę wsparciem dla Kluski w przyszłości. W każdym razie mam takie ambicje. Czas pokaże, co z tego wyjdzie ;)