Zamienił stryjek siekierkę na kijek...

O polskiej służbie zdrowia można by epopeję napisać. Zwłaszcza państwowej. My idziemy trybem mieszanym, to znaczy mała jest w przychodni prywatnej, która podpisała umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia. Dzięki temu mamy wewnętrzną komputerową bazę danych, drukowane recepty, piękny naścienny przewijak w poczekalni, kącik z zabawkami, miłe panie w recepcji i nowoczesną windę na pierwsze piętro (pediatra przyjmuje na parterze, ale czasami coś się zmienia i wyjątkowo trzeba iść na piętro). Od państwa dostaliśmy całą resztę, czyli lekarzy i burdel.

Zapisy przez jakiś czas były ładne, na godzinę, z kilkudniowym wyprzedzeniem. Coś tam się nie udawało, teraz trzeba zapisać dziecko rano (nie licząc szczepień, te zostały po staremu), telefonicznie (graniczy z cudem) lub osobiście (lawirowanie w kolejce i wpychanie się półbezczelem do dziekanatu nareszcie się przydało, przyszłam niemal ostatnia, dopchałam się piąta). Lekarz polski, jak wiadomo - ma własne poglądy. To niestety skutkuje tym, że dziecko nie jest leczone i badane tak, jak być teoretycznie powinno, ale zgodnie z wizją danego lekarza. Co oznacza to w praktyce? Eee... loterię. To chyba najlepsze słowo.

Do tej pory nie mieliśmy wyboru, Kluskę badała miła pani mniej więcej w moim wieku, która na każdej wizycie ważyła dziecko, czasem też mierzyła, robiła szczegółowy wywiad (czym jest karmione, jak się rozwija, czy robi to, czy tamto, czego nie robi), wypisywała dużo w książeczce zdrowia, wypisywała masę recept (czy potrzeba, czy nie potrzeba), skierowań (na wyrost, a nuż się przydadzą). Wizyta trwała pół godziny, dziecko przy badaniu rozebrane do zera. Trochę mi tej gorliwości było ciut za dużo, postanowiłam skorzystać z nadarzającej się okazji i zobaczyć, jak to będzie u kogoś innego.

W przychodni od tego tygodnia są dwie panie leczące maluszki. Druga pani lekarka okazała się być osobą starszą, prezentującą sposób leczenia typu peerelowskiego. Po pierwsze pani się zdziwiła, że przyszłam ze zdrowym dzieckiem (A kontrola co miesiąc?). Nie byliśmy pewni tego zdrowia, bo mała parę razy nam zakasłała, ale może to było tylko zachłyśnięcie się śliną. Kluska jest jednym wielkim śliniakiem. Pani doktor nawet nie kazała rozebrać małej do zera, wystarczyło rozpiąć wierzchnie ubranko tak, by jej wszedł pod bodziaka stetoskop. Osłuchała, zajrzała do gardła, stwierdziła że zdrowe i do widzenia państwu. Trochę zdębiałam. Nie poprosiła o książeczkę zdrowia, nie zajrzała do komputera, nawet małej nie zważyła.

Chyba wrócimy do poprzedniej lekarki. Dlaczego u nas w Polsze jest zawsze albo nadgorliwość, albo zupełna olewka, nigdy normalnie, pozostanie dla mnie zagadką.