Dziecko w śniegu i na imprezie

Mało tutaj piszę o swoich schizach, bo mam taki charakter, że się raczej gryzę w samotności i po cichu. Ale czasem napomknę, jak to się boję wychodzić z małą w chłodne dni na spacer (zrobiło mi się to po tym, jak przechodziła zapalenie płuc w piątym tygodniu życia). I tak po prawdzie, w mrozy na spacery z małą nie wychodzimy dalej niż do lekarza i na balkon.

Ale wczoraj było "inaczej".

Wyrodni rodzice postanowili wybrać się z dzieckiem na imprezę w kultowej żyrardowskiej kafejce, na cowtorkowe gitarowe śpiewanki. Postanowiłam zabrać małą w chuście, a nie w wózku. Z chusty trochę już wyrosła, ale nie mam innej, trudno (chodzi o elastyka, mała jest do niego ciut przyciężka). Na kilka miesięcy nie opłaca mi się kupować tkanej, chcę doczekać do nosidła typu mei tai, albo ergonomicznego. Dziecko w chustę, na to baaardzo ciepły przewodnicki polar taty Kluski, ciepła parka ciążowa z zapasem na brzuch dziecko i czapka z lamy (podwójna, zajumana babci Kluski). Wychodzimy z klatki... a tu śnieżyca. Świat już cały biały, a gdy ostatni raz wyglądaliśmy przez okno, nie było na zewnątrz nawet grama śniegu. Nie wyjrzeliśmy przez okno przed wyjściem. No i co, wracać? Tyle zachodu z ubieraniem siebie i dziecka na marne? Zapada szybka decyzja: idziemy! To tylko dwadzieścia minut piechotą.

Kluska wtuliła się w polar, ale jednym okiem oglądała świat, bo nocą to myśmy jej jeszcze nie wynosili (poza Sylwestrem, ale to tylko na balkon) a tu i chusta (najczęściej wozimy ją w wózku), i noc, i śnieg... ale to ciekawe! No to poszliśmy. Ostrożnie, bo świeży śnieg śliski, dotarliśmy na miejsce jako te bałwanki. Dziecko ze śniegiem na rzęsach, ale jakoś niezmarznięte. Czapka od razu powędrowała na kaloryfer (podwójna warstwa nas uratowała, co peruwiańska lama to peruwiańska lama, zamorskie podróże babci Kluski się przydają) - od środka nawet nie była wilgotna. Bardzo polecam włóczki z lamy (czy alpaki raczej), są miękkie, nie gryzą i jak widać są śniegoodporne. Poza tym smoczek na smyczce to podstawa, dzięki temu nie musieliśmy go podnosić z podłogi za każdym razem, gdy mała go z wrażenia wypuszczała.

Impreza bardzo głośna, w małym pomieszczeniu trzy gitary potrafią narobić niezłego hałasu. Kluska trochę się bała, ale była bardziej zachwycona muzyką niż wystraszona nowością i obcymi ludźmi, poza tym blisko mnie - pierwszy szok przetrwała dzielnie, a potem tylko się rozglądała. Piosenki znała, bo jej codziennie robimy o tej samej porze imprezę w domu, tańce, śpiew, hulanki, swawola! Tylko ogniska brakuje. Planowaliśmy zostać godzinkę, zeszło się trochę, do siedmiu kwadransów i to było ciut za długo. Mała chciała spać, a tu gitary, śpiew, nie da się zasnąć w takich warunkach. No to się zaczęliśmy szykować do wyjścia, a tu mała w jęęęęęk. I buuu. Cichutko, ale z niepokojącym wzrostem natężenia. No to bach, ubrana wyskoczyłam z nią na świeże powietrze (i śnieżycę), od razu się zamknęła. Minutę później dołączył do nas tata Kluski i poszliśmy do domu. Mała zasnęła w ciągu kilku minut i obudziła się dopiero po wejściu do mieszkania, jak ją zaczęłam z chusty wyjmować.

Ale emocje! Dostała zaraz potem butlę (wcześniej oczywiście przewijanie) i... wcale nie poszła spać. Za dużo tego było. Jeszcze z półtorej godziny z nią balowaliśmy, imprezowe dziecko rośnie, coś czuję. Ale w końcu padła w okolicy dwudziestej trzeciej (na nią wcześnie) i spała do rana. Za tydzień chyba też pójdziemy. :)