6 miesięcy czyli Półurodzinki

Dziś mija pół roku, odkąd Kluska jest odrębną istotą, nieprzywiązaną do mamy sznureczkiem. To był dla nas i dla niej bardzo pracowity czas, pełen rozmaitych wydarzeń, niespodzianek, wizyt w placówkach zdrowia, spacerów, imprez, ciągłych karmień i zmian pieluch, kąpieli... wcale a wcale szybko nie zleciało. Mówi się, że życie kobiety dzieli się na to przed urodzeniem dziecka i po urodzeniu. Coś w tym jest, ale nie odczułam tego tak dotkliwie. Być może dlatego, że jestem starą babą, która swoje się napodróżowała, wybawiła (choć akurat typem imprezowym nie byłam nigdy), napracowała i nie żal mi tych miesięcy jako bezczynnych, z punktu widzenia starego życia. Od początku starałam się wygospodarować trochę czasu tylko dla siebie i widzę że to była mądra decyzja. Ani ja nie jestem przylepiona do dziecka, ani ono do mnie. Tata Kluski umie tyle samo co ja, czasami wydaje się że więcej.

Póki co jest dobrze, staram się nie zamartwiać, mimo że Kluska rozwojowo olewa wszelkie statystyki i tabelki. Jednymi umiejętnościami jest do przodu, na przykład od dawna gaworzy i świetnie operuje dłońmi, w tym nadgarstkami. Rwie się do siadania, choć nie ma jeszcze tyle siły by utrzymać się sama. Dlatego też robimy wszystko, by jeszcze tego nie robiła. Do tyłu za to jest ruchowo, o pełzaniu możemy pomarzyć. Dobre choć to, że od wielu tygodni potrafi sama trzymać główkę, że coraz lepiej jest jej w pozycji na brzuszku. Chyba ją polubiła, bo układana śmieje się i próbuje sięgać po zabawki. Przy tym dość śmiesznie podnosi pupę. Ale nie ma siły się odepchnąć, podejrzewam że to pochodna długiego korpusu oraz konkretnej wagi, ostatnio przebiła osiem kilo. Przewracać z brzucha na plecy się przewracała, miesiąc temu. Ponieważ kosztowało ją to zbyt wiele wysiłku - zniechęciła się i teraz nie przewraca się w ogóle, co najwyżej z pleców na bok, gdy sięga zabawkę. Ale musimy się schować. Spryciara, gdy jesteśmy w zasięgu jej wzroku, każe sobie zabawki podawać. Po co się starać, jeśli od trudnych rzeczy ma się służbę? Królewna :)

Poza tym wachlarz dźwięków, jakimi nas obdarza przez cały dzień, jest naprawdę szeroki. Piski, gulgotania, prychanie, jakieś sylaby łączone w coś na kształt zdań... chwilami mamy nawet wrażenie, że próbuje śpiewać. Dlatego też się nie martwię, choć zapewne nasza kochana lekarka znów coś wymyśli, żeby popsuć mi humor i zaszczepić nową schizę. Póki co bawimy się w trójkę całkiem nieźle, szczepienie dopiero za tydzień, w czwartek. Oj będzie płacz. Kluska ma już całkiem potężne płuca, pół Żyrardowa ją pewnie usłyszy ;)