Być rodzicem jest ciężko...

Nikt nie mówił, że będzie łatwo. Przed urodzeniem Kluski opieka nad niemowlakiem jawiła mi się jako coś najgorszego na świecie i trzeba przyznać, że nie pomyliłam się bardzo. Być może są matki, którym uśmiech dziecka wynagrodzi wszystko, ja się niestety do nich nie zaliczam. Mała jest fajna, nie sposób jej nie lubić, ale bycie rodzicem to coś więcej niż obcowanie z dzieckiem. To użeranie się ze służbą zdrowia, z barierami architektonicznymi, tak zwanym dniem powszednim. Ale to akurat można przewidzieć.

Czy coś mnie zaskoczyło? Co jest dla mnie najtrudniejsze w samej relacji rodzic - dziecko? 

Wczoraj przed snem długo nad tym myślałam i doszłam do wniosku, że kiedy jesteśmy dziećmi, posiadanie mamy i taty jest dość oczywiste. Po prostu są. Z czasem relacja zaczyna się komplikować, różnice poglądowe i tak dalej, ale fakt posiadania rodzica pozostaje niezmienny. Podobnie z dzieckiem, kiedy pojawia się na świecie, oczywistym wydaje się fakt jego posiadania. Miałam rodziców, teraz mam dziecko, prosta sprawa.

Otóż nie.

Co mnie najbardziej zdziwiło i z czym najtrudniej mi się było przez pierwsze miesiące uporać? To nie ja mam dziecko, to dziecko ma mnie. Wydawałoby się drobna różnica, dla mnie jednak okazała się fundamentalna. Tego się nie spodziewałam. Już w ciąży dziecko decydowało, co mam jeść, ograniczało mi aktywność fizyczną, trzymało się mnie kurczowo ze wszystkich sił, kiedy pojawiły się problemy z macicą. Po narodzinach wydawało mi się, że jest lepiej, bo nareszcie jesteśmy oddzielnie. Ale nie. W pierwszych tygodniach Kluska nadal mnie miała. Chwytała łapkami za sukienkę, przywoływała głosem, zasypiała na mnie. Trochę tego było za dużo. Ratowałam się ucieczką, wyjeżdżałam do innego miasta na parę dni, by choć trochę odpocząć. Udawało się odespać, odetchnąć, ale nie udawało się uwolnić. Niewidzialne macki trzymały mnie na odległość kilkuset kilometrów. W końcu się poddałam. 

Dopiero teraz, po prawie sześciu miesiącach od urodzenia małej, zaczynam rozumieć, że tak miało być i nie ma w tym nic dziwnego. Ani trochę jej nie mam, to ona ma mnie. Odkąd to do mnie dotarło, jest mi o niebo łatwiej być rodzicem. Mój świat nie stanął na głowie. Na głowie stanął świat mojego dziecka. Pojawiłam się w czyimś życiu i jestem jego bardzo ważną częścią. Do mnie się ucieka, kiedy jest głodno, zimno i strasznie. Nie muszę Kluski kochać wielką miłością, dzięki której przeniosę góry. Wystarczy, że jestem obok, gdy mnie potrzebuje. Obie potrzebujemy czasu, by się siebie nauczyć i poznać. To nie musi być na tip-top, na już-teraz. Cierpliwości.