Skoki rozwojowe i takie tam

Kiedy urodziła się Kluska, a dokładniej z parę tygodni późnej, gdy wreszcie dobiłam się na spokojnie do netu - wynorałam ładny obrazek ze słoneczkami i piorunkami. Wpisałam daty tygodni i spokojnie czekałam, jak to teraz moje dziecko będzie skakać. Taa. Pierwszy skok okazał się zapaleniem płuc. Drugi skok chyba przegapiliśmy, bo większość rzeczy mała nauczyła się w większych odstępach czasu, wcześniej albo później. Trzeci nawet się mniej więcej zgadzał, była bardziej marudna i z ulgą przyjęliśmy słoneczko. Listopadowy dłuższy skok nie był skokiem. Tak jakby go nie było. Codziennie była mądrzejsza i zwinniejsza, ale nijak nie przekładało się to na marudność. W każdym razie nie przypominało to dwunastego tygodnia (trzeci), kiedy trafiały się chwile "wszystko źle", to znaczy trzeba było małą na okrągło tulić i usypiać, tylko sen dawał ukojenie. Wtedy też najwięcej urosła, pewnie bolały ją kości albo stawy.

Kolejny skok miał się zacząć jakoś na początku stycznia i rozkoszowaliśmy się słoneczkiem. Wtem rozpłakała się na widok wujka-dziadka podczas Wigilii. Myślałam początkowo, że to nie skok, w końcu bać się obcych powinna dopiero za tydzień-dwa. Ale dziś rozpłakała się na widok babci, którą zna. Nie widziała jej tylko dwa dni i wystarczyło. Nie poznała jej i reakcja identyczna jak przy wujku. Uspokoiliśmy z dala od babci, uśpiliśmy. Spała pół godziny, może mniej. Otwarte oczy i już wiadomo, że babcia to babcia i wszystko w porządku. Chodziło o to, że była śpiąca i o to, że babcia weszła niespodziewanie i szybko zaczęła ją zaczepiać, a ona akurat leżała w łóżeczku i wystraszyła się nowej osoby w pokoju. Może jeśli skok wcześniej się zaczął, to wcześniej się skończy? Teoretycznie najgorzej ma być w drugiej połowie stycznia. Jak dojdą jeszcze zęby... no, ale w połowie stycznia babcia Kluski leci na Bali, więc problem obcych osób się uprości, bo my z tatą Kluski dość aspołeczni jesteśmy. A jak babcia wróci w lutym, to już będzie środek słoneczka. I pewnie pierwszy ząbek ;)

"Na Moskwę!"

No cóż, mądrzeje mi dziecko, ani się obejrzę kiedy i jak... no właśnie, co zbroi następnym razem? Dziś miała dzień sięgania po to, co do tej pory było tylko obserwowane. Np. podczas przeglądania się w lustrze próbowała dosięgnąć samej siebie i oczywiście zatrzymała łapkę na szkle. Jakie to ciekawe! Powiesiłam jeden z prezentów na drzwiach, fioletowego hipcia - oczywiście musiała sięgnąć i zbadać fakturę. Na ziemię poleciało kilka magnesów z lodówki, jeden się połamał, drugi po złapaniu wylądował w buzi Kluski (rekiny są takie smaczne!). Spowodowało to małe zamieszanie i przemeblowanie magnesów. Te cenniejsze poszły w rejony mniej dostępne łapkom, a ja muszę uważać, gdy z nią na rękach zbliżam się do drzwiczek. To naprawdę piękna kolekcja. Ciekawe ile z nich nie przeżyje młodości Kluski, ile ulegnie zniszczeniu, ile zostanie połkniętych... ;)

Minął prawie rok od momentu, kiedy ujrzałam Kluskę po raz pierwszy na USG. Na początku stycznia miała już dwa i pół centymetra, bijące serduszko i ustawiła się zadkiem do świata. Oczywiście to usg zgubiłam gdzieś w domu, podobnie jak test, więc nie wrzucę. To był wyjątkowy rok, pełen wyjątkowych wydarzeń. Kilku bardzo niefajnych, o których wolałabym zapomnieć. Podsumowując nie wspominam go najlepiej. Ale u mnie już tak jest, że parzyste lata są gorsze. Wchodzimy w szczęśliwą trzynastkę, nadchodzący rok będzie fantastyczny, tak czuję. A moje przeczucia rzadko mnie mylą :)