20 miesięcy z Kluską

Okrągła cyfra, to lubię. Klusię wzrostem dobiło do 89 cm i jest wyższe od większości chłopców w jej wieku, o dziewczynkach nie wspomnę. Waży około 12,5 kilograma, więc przy tym wzroście wygląda dość szczupło. Choroba nie pomogła, schudł brzuszek. Ale pomału odrabia zaległości. Włosy nieco urosły, ale o spinkach czy gumkach można zapomnieć. Nawet sekundy nic nie zostaje jej na głowie, od razu ściąga. Więc nie będzie zdjęć z kucykami ;)

Co do apdejtu chorobowego, niestety zaraziłyśmy tatę Kluski, przez co zabrania mi jeździć do Warszawy, żebym znowu czegoś nie przywlokła. Pech, że muszę pozałatwiać parę spraw i będę w tym tygodniu. Jeśli znów ktoś na mnie nakaszle, to ubiję, jak stoję. Ciągle z Kluskiem smarkamy i kichamy, ale już przynajmniej kaszel nie męczy. Dobre i to.

Poza tym nic nowego, wiosna w rozkwicie, mnóstwo planów na najbliższe dwa tygodnie, ciekawe ile z nich wypali, ile nie. Zajmują nas zwykłe przyziemne sprawy typu płacenie rachunków (ała) i obkupowanie Kluski (najwyższa pora na nowy kask i garderobę letnio-wiosenną, rozmiarowo kupuję na trzy-czterolatki, bo wszystko inne za krótkie i za wąskie). No i oczywiście korzystanie z pogody, trza się najeździć rowerem póki nie przyjdzie kolejne załamanie i nie spadnie grad z deszczośniegiem. Obserwując obecną aurę wieszczę paskudny maj i pół czerwca.

W domu bałagan jak zwykle, tyle że więcej osób bałagani. Na szczęście chlew w domu mi nigdy nie przeszkadzał, to i nie robię dram. Kluska ostatnio uwielbia rozrzucać klocki po pokoju z siatki jednym ruchem, a właściwie odkąd nauczyła się je łączyć. Dzięki temu miewamy chwile spokoju, bo dziecko+klocki=cisza bywa i przez całe 10 minut! Niesamowite, tak nagle z rozłączania przeszła do łączenia. Mały konstruktor po mamusi, aż miło popatrzeć. W związku z tym większość zabawek poszła w las, tylko misie są jeszcze akceptowane oraz jeden tygrys z pozytywką. Nawet książeczki nie są już wielką miłością, ale nadal od czasu do czasu je oglądamy. Czasem Klu każe sobie nazywać różne rzeczy. Prowadzi mój palec po rysunku i słucha, co mówię. Na mowę nie bardzo to wpływa, ale mam nadzieję, że to jakiś postęp.

Zatem dwudziesty miesiąc kończymy piękną pogodą, nadzieją na koniec infekcji i optymistycznie życzymy wszystkiego dobrego czytaczom bloga :)