Nie kupujcie butów z dzieckiem

Do tej pory udawało mi się nabyć obuwie za pomocą alledrogo, albo babci z wujkiem, czyli bez mojego udziału. To nie wiedziałam, jak to wygląda. A szkoda, bo bym może wymyśliła jakiś plan, a nie szła na żywioł. Buty były konieczne, nie wiedzieć czemu mojemu dziecku stopy rosną skokowo, kilka miesięcy nic i nagle ponad centymetr do góry. I w ten oto piękny sposób przez zimę z rozmiaru 21 wskoczyła płynnie w 23. Nagle wszystkie buty zrobiły się za ciasne, a jedne dużo za duże, kiepskiej jakości tanie trampki zrobiły się akurat.

Nie kupujcie butów z dzieckiem. To znaczy nie wybierajcie z sześciu regałów sprawdzając przy pomocy pani sprzedawczyni, czy jest właściwy rozmiar, podczas gdy dziecko utknie przy regale z męskimi gumowymi klapkami 40-46 i za Chiny Ludowe nie będzie chciało stamtąd wyjść. Trochę ciężko jednocześnie wybierać but ignorując delikatne sugestie pani, że regał dla dziewczynek jest z drugiej strony oraz namawiać dziecko do przymiarki. Na szczęście nie byłam sama tylko z babcią Kluski. Co nie znaczy, że było łatwiej, bo jak pilnowałam Kluskę, to babcia wybierała buty i mi nimi machała z daleka albo odwrotnie. Cyrk normalnie. W końcu babcia utknęła z Kluską przy regale z klapkami, a ja zignorowawszy wszystko i wszystkich zaczęłam pomału się przyglądać wszystkim butom z osobna i wybrałam. Brązowe. Sznurowane. Z suwakiem z boku. Z miękkiej skóry i trochę wyższym zapiętkiem (spontanicznie zdecydowałam, że skoro Kluska nieco koślawi stopy, to może lepsze będą wyższe buty). Idealne! I nawet nieco hipsta w dizajnie.

Ale to nie koniec. Buty wybrane, przymierzone, zapłacone. Teraz trzeba wytłumaczyć dziecku, że nie bierzemy klapek. Pomruki niezadowolenia, ale w końcu można pobiegać po sklepie (do którego nie chciała wejść i wpadła w ryk na początku). W końcu dotarła w pobliże drzwi, a potem do wystawy i zaczęła na niej porządki. Po zwaleniu drugiego buta zlitowałam się nad obsługą i zabrawszy czapkę od babci wyciągnęłam dziecko ze sklepu. Ryk. No dobra, przeszło. Ciągnie mnie gdzieś przed siebie. Idę. Apteka. W aptece jest bardzo fajny stolik z zabawkami dla dzieci. Powinni tego zabronić. W efekcie utknęłam w aptece i czekałam na babcię Kluski, może mnie uratuje. Na szczęście przypomniało mi się, że zbrakło mi Cetalerginu, mojego leku na kichanie z powodu kurzu i załatwiłam to przy okazji.

Ale to nie koniec. Leki kupione, trzeba dziecku wytłumaczyć, że wychodzimy. Ryk, łapanie się za drzwi i inne takie. Przez całą drogę do następnego sklepu, czyli kiosku w którym można nabyć losy lotto. Ponieważ ostatnio ptak narobił mi na twarz i gwóźdź wbił mi się w oponę (roweru, patrz fotka niżej, nie przebił dętki) odczytałam to jako ZNAK i postanowiłam zagrać w grę losową. Jak wygram milion, to kupię sobie mały drewniany domek na zadupiu i będę tam uciekać, gdy zapragnę świętego spokoju. Ale póki co babcia Kluski zabroniła Klusce rozrzucać batoniki z regału nisko nad ziemią (powinni tego zabronić), więc musiała rozwrzeszczaną Kluskę zabrać z podłogi i wyjść.

Ale to nie koniec. Poszłyśmy jeszcze do spożywczaka, jak szaleć to szaleć. Tam się zrobiło trochę spokojniej, mała chciała pomarańczę - to dostała i przez chwilę był spokój. Dopóki dziecko nie zapragnęło pomidora i go tym razem nie dostało. Znów ryk. Eeee, po tylu awanturach byłam już nieco znieczulona, ale bardzo współczuję wszystkim osobom przebywającym na terenie sklepu, bo dziecię me potrafi ryknąć upiornie. Zatkaliśmy ją waflem i na jakiś czas starczyło.

Ale to nie koniec. Kolejka coś wolno szła, więc zabrałam małą na zewnątrz. Znów ryk, bo ona chce z powrotem do sklepu. Ale jaka histeria, no total. Na szczęście trzymałam ją na rękach, więc dało się dziecko spacyfikować za pomocą słupów. Jak się pacyfikuje dziecko za pomocą słupów? Najlepiej stalowych i cienkich? Biega się wokół nich w kółko jednocześnie podskakując, czyli zabawa w karuzelę. Jeśli kiedyś zobaczycie matkę z dzieckiem na ręku skaczącą wokół słupów, to będę ja. Czego się nie robi, by nie dzwoniło w uszach od nadmiaru decybeli. W końcu znalazłam duży metalowy wózek, wsadziłam małą i zaczęłam wozić przed sklepem. Jakoś dotrwałyśmy do powrotu babci.

Ale to nie koniec. Teraz trzeba wytłumaczyć dziecku, że wracamy do domu. Nie tak prędko. Ryk. W końcu poszłyśmy skrótem ścieżką przez krzaki i tam dziecko zechciało chodzić. To ją postawiłam na ziemię i zrobiło się przyjemnie. Zrobiliśmy spore kółko wokół bloku i placu zabaw, aż dziecię trafiło do właściwej klatki schodowej, poczekało grzecznie aż włączę domofon, weszło z naszą pomocą po schodach na trzecie piętro i pięć minut później grzecznie i cicho bawiło się klockami.

Bunt dwulatka uważam oficjalnie za rozpoczęty. ;)