Nigdy nie będę gruba

To wszystko przez moje lenistwo. Nie chciało mi się wsiadać do pociągu w Łowiczu i jechać do Skierniewic, a potem tachać rower po schodach z peronu na peron, by się przesiąść do pociągu do Żyrardowa. Pojechałam na skróty przez Arkadię i Bolimów. W efekcie w poniedziałek przejechałam 143 kilometry. Rowerem z ciężkimi sakwami. Pobiłam swój życiowy rekord z czasów przedkluskowych czyli 120 km. Endomondo mówi, że tego dnia spaliłam ponad 3 tysiące kalorii. Owszem, jadłam po drodze, ale na pewno nie tyle. Poprzedniego dnia przejechałam tylko 87, a w sobotę 66. Razem prawie 300 kilometrów. Ładnie, prawda?

Jak tego dokonałam? 

Po pierwsze, podrzuciłam Kluska babci i wujkowi na weekend. W sobotę niemal zamieszkali w warszawskim zoo. W niedzielę bawili już w Żyrardowie, a w poniedziałek babcia biegała z Kluską już sama. Nie macie pojęcia, jak bardzo jestem jej wdzięczna za wszystko, co dla nas robi. Chyba za rzadko ją na blogu chwalę. A przecież to ucieleśnienie marzeń niejednej "synowej". Poczucie humoru, ateizm, niechęć do wtrącania się w cudze życie i dystans do świata i ludzi. To dzięki niej mogę wyjeżdżać bez małej nie martwiąc się, że coś się stanie, albo że mała będzie bardzo tęsknić. Klu zaczęła się za nami rozglądać dopiero trzeciego dnia. Nie zdążyliśmy wrócić przed jej zaśnięciem, więc rano we wtorek miała niespodziankę. Spacer z tatusiem :)

 

Po drugie, jeżdżę na rowerze na długie dystanse od kilku lat. Zaczynałam jako typowa rowerzystka miejska, co nie przejedzie więcej niż kilkanaście kilometrów w ciągu dnia. Bo i po co. Tu się pojedzie nad Wisłę, tu do lasu pod domem, czasem zakupy ze sklepu przywiezie. Z czasem wymyśliłam sobie nocleg w agroturystyce i jazdę na lekko. Wtedy zaczęłam jeździć dystanse rzędu 30-50 km. To był rok 2006, a ja byłam tuż przed 30tką. W końcu spiknęłam się z innymi cyklistami długodystansowymi, kupiłam sakwy i zaczęłam planować wyprawy z namiotem. Wtedy jeszcze jeździłam z moim bratem. Dystanse wydłużyły się do 70-80 km. No a potem zaczęłam podróżować z tatą Kluski, nocując w namiocie i gotując na epigazie czy na ognisku. Po paru latach ni stąd ni zowąd przejechałam pierwsze 100 km. I nagle okazało się, że rowerem można dojechać wszędzie.

 

Po trzecie, całej tej wyprawy (z Wrześni do Żyrardowa) by nie było, gdyby tata Kluski z zaskórniaków nie nabył roweru trekkingowego. Znajomy sprzedawał po okazyjnej cenie, ale że miesza kawałek od nas, to odebraliśmy go osobiście. Pocięgiem do Wrześni z dwiema przesiadkami, a potem już per pedales. Wychodzi, że teraz każde z nas ma po dwa rowery (Kluska ma biegowy i trójkołowy). W wąskim przedpokoju stoją obok siebie cztery rowery i się mieszczą.

To był wpis lajfstajlowy, pokazujący uroki rodzicielstwa aktywnego i wyrodnego, który wszystkim rodzicom bardzo polecam. Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie wlazła na wieloryba w Koninie.

A co u Kluski? Ano po staremu. Zauważam u niej nowe sylaby w bełkotaniu, może niedługo coś ruszy z mową. Ech, łudzę się jak głupia, dziecię me co prawda bez problemu otwiera lodówkę i organizuje sobie żarcie, ale najwidoczniej uważa, że są ciekawsze rzeczy do roboty niż gadanie.

Poza tym książeczki pomału robią się "a fe". Teraz przodują klocki i ubrania rozrzucane po podłodze. Jak dobrze, że nie mam manii robienia porządków i bałagan mnie nie denerwuje, bo bym inaczej to chyba ciężko znosiła. Burdello totalne.