Mały bibliofil

Nie mam pojęcia, co robić, by zachęcać dziecko do czytania. Nie pamiętam momentu, w którym zainteresowałam się literami. Były w mim życiu "od zawsze". A mimo to i tak najbardziej lubiłam książki z ładnymi obrazkami. Nie musiały być kolorowe, musiały być ładne. Miałam szczęście dorastać w czasach, gdy co prawda książek dla dzieci nie było zbyt dużo, ale za to każda z nich była perełką, majstersztykiem, nie tylko jeśli chodzi o treść, ale i o formę. Najpiękniejsze ilustracje robili prawdziwi artyści, a nie graficy komputerowi po rocznym kursie fotoszopy. To się naprawdę czuło. Każda książka miała duszę.

Dziś w natłoku kapitalistycznej konkurencji książki dla dzieci walczą o klienta. Strzelają kolorami, bajerami, im bardziej się książka wyróżnia na półce, tym lepiej. Gorzej z treścią, ale na szczęście jeszcze nie jesteśmy na etapie treści. Póki co liczą się ilustracje. Kilka miesięcy temu kupiłam serię książeczek z różnymi pytaniami odnośnie świata ożywionego i nieożywionego. Trochę na zapas, liczyłam że przydadzą się w przedszkolu. Jakieś było moje zdziwienie, gdy moje dziecko odkrywszy zawartość, kazało sobie je pokazywać. Ostatnimi miesiącami trochę nas terroryzowała pod tym względem, bo o ile przeglądanie tekturowych pozycji nie sprawiało jej już żadnych trudności, o tyle cienkie "dorosłe" kartki to już trudniejsza sprawa.

Najpierw wujek jej pokazał, jak się przegląda cienkie strony na przykładzie swojej książki. Potem ćwiczyła na górskich przewodnikach taty z twardymi okładkami. Co z tego, że w środku głównie same litery. W końcu dorosła i do tego. Wdrapała się na fotel, wzięła książkę i zaczęła przeglądać. A potem nawet sama do siebie gadać, tak jakby opowiadała o tym, co widzi (w swoim tajemnym języku). Miała z tego taką radochę, że w pewnym momencie zaczęła sobie klaskać. Co nie przeszkodziło jej jednocześnie oglądać bajki w telewizji i po chwili zacząć się bawić pilotem. Ani trochę się nie zdziwiłam, w czasach dziecięcych to była dla mnie oczywista oczywistość: jednocześnie czytać książkę i oglądać film. Fajnie nie? :)

Z innych wieści, Kluska od nowa polubiła dużą spacerówkę. Czyli super, bo po śniegu "parasolkę" pcha się ciężko. Niestety jest i zła wiadomość, pasy są przykrótkie. Dziecko mi z wózka wyrosło!

Kupiłam też zęboodporne lampki choinkowe. To znaczy nieszklane, z kolorowymi diodami. Choinki ubierać nie będziemy, pewnie zawisną z czasem na palmie w salonie. Kiepsko wychodzą na zdjęciach, bo mam ciemny obiektyw i zero doświadczenia studyjnego, może jeszcze kiedyś uda mi się zrobić porządniejsze zdjęcie. Grunt że dziecko ma zabawę. Kiedy wieczorem znudzi ją absolutnie wszystko - oto nadchodzi ratunek.

Wreszcie idą kolejne zęby, dolna trójka na przykład. Okropność, bo generuje to problemy pieluchowe i zaczynam się pomału martwić, czy to nie początki biegunki. No ale szeroko pojmowana sraczka to jeden z typowych objawów ząbkowania, przechodziliśmy parę razy, ale mi się to ani trochę nie podoba. No nic, dajemy małej dużo pić, sok z marchwi, dużo ryżu i obserwacja. Dziecko to kupa szczęścia. Z przewagą kupy ;) Jak się zacznie pogarszać, to kontrolnie pójdę do lekarza. A może to alergia na coś co do tej pory ją w mniejszej ilości nie uczulało, zaczęło dopiero w większej? I tak bywa. Tego najbardziej nie lubię - niepewności, grr.