Baby-Led Weaning dla opornych

Kiedyś już pisałam, że wprowadzanie niepapkowych pokarmów się nie bardzo udało. Mała zamiast gryźć, starała się wszystko połknąć od razu, co kończyło się krztuszeniem, dławieniem i moją palpitacją serca. Apetyt moje dziecko ma na normalne żarcie straszny. Do tego stopnia, że jak jej damy za dużo obiadu, to nie wyrabia normy mlecznej. Po prostu woli jeść to co my, a nie jakieś tam butle z płynem. Czasami woli od mleka nawet sok marchwiowy.

Odpuściłam sobie zatem zabawę w jedzenie zwykłych rzeczy i pozostawiłam słoikowe żarcie jako stały element krajobrazu. Ale się nie poddałam, w końcu kiedyś Klu musi zacząć jeść jak człowiek. Zaczęłam od małych kawałków. Skoro ryż umiała jeść bez problemu, to chleb pokrojony w kostkę czy banana też zje. No i faktycznie, dała radę. Z kluskami było łatwiej, bo się dość łatwo same rozpuszczały w buzi. Dawaliśmy jej jedzenie do zabawy, zazwyczaj pod wieczór, kiedy już wiedziałam, że odbębniła te 400-500ml mleka (na raty w trzech posiłkach) i zjadła papkę na obiad.

Za namową koleżanki blogerki Luci postanowiłam jednak przeczytać książkę o BLW, wiedzy nigdy za wiele. Trochę mnie początek zabił śmiechem, bo z książki wynikało, że dzieci "niejadki" biorą się z karmienia łyżeczką, a BLW pomaga wykryć alergie pokarmowe. I co jeszcze. Albo że karmienie łyżeczką jest jednoznaczne z wpychaniem dziecku jedzenia na siłę. A dziecko nie ma wówczas prawa decydować, co chce jeść. Akurat! Półroczne dziecko w dość jasny sposób potrafi pokazać co mu smakuje, a co nie. Że niektórzy rodzice ignorują oczywiste komunikaty, nie jest winą łyżeczki, tylko ich mentalności. Książka jednak okazała się pomocna, trochę mi ułożyła w głowie plan przestawienia małej na jedzenie bezpapkowe. Tu będę ją reklamować konsekwentnie. Porządkuje wiedzę z zakresu dietetyki dziecięcej, uspokaja zaniepokojonych, rozwiewa wątpliwości. Uczy też, jakich argumentów używać w rozmowach z ludźmi, którym ta metoda jest obca.
Przygodę z BLW można rozpocząć, gdy dziecko potrafi samodzielnie siedzieć. Większość dzieci zaczyna siadać około 6 -7 miesiąca życia. Ale nie wszystkie. Kluska stabilnie siedziała tydzień po ukończeniu 9 miesiąca. Miałam ją trzymać trzy miesiące na gołym mleku? No nie bardzo, anemia murowana. Papki nas uratowały, od razu jej się poprawiła cera (przez pierwsze 4 miesiące życia była bardzo blada, choć morfologię miała koncertową, ale parę miesięcy później krew mogła się pogorszyć). Co nie oznacza z marszu, że idea BLW jest zła. Przeciwnie, to świetne podejście do odżywiania się w ogóle. Z perspektywy dziecka oznacza to mniej więcej: "Poznaję nowe smaki i jem to co chcę w ilości jakiej potrzebuję". Tylko nie każde dziecko jest na to gotowe w tym samym czasie i należy mieć tego świadomość.

Minęło trochę czasu, dziecię me wreszcie zaczęło raczkować, a ja zaczęłam jej dawać coraz większe kawałki jedzenia, takie które mogła już swobodnie chwycić. Coś drgnęło, w przeciągu paru dni nauczyła się wciągać kluski spaghetti i odgryzać kawałki z gotowanych warzyw. Nawet surowe jabłko, tak jak na okładce książki. Przy okazji doszedł jej drugi obiadowy posiłek w ciągu dnia. Po prostu jadła razem z nami, częściej na kolanach lub na podłodze z talerza niż w foteliku.Czasami ją karmiliśmy łyżeczką (zupy), czasami jadła sama (marchewka, cukinia, ziemniaki, ryż, chleb). Trochę jej też pomagaliśmy podając jej kawałki jedzenia na dłoni, a ona sobie z naszej dłoni chwytała, bo chwyt pęsetowy ma opanowany od dawna. Wbrew temu, co było napisane w książce, dawałam jej też małe kawałki prosto do buzi. Dziecko nauczone karmienia zamiast wyciągać po jedzenie rączki - nachylało się ku mnie i otwierało buzię. No i jak tu takiej nie dać? Jeśli o mnie chodzi to jestem bardzo miękka, jak się na mnie ktoś patrzy oczami kota ze Shreka ;) Zachęcałam ją do samodzielnego jedzenia, ale królewny mają to do siebie, że od niektórych spraw mają służbę i już.

Dziś był dzień pod wezwaniem przenajświętszej truskawki, zajadaliśmy się w domu całą czwórką. Parę truskawek Kluska zjadła własnoręcznie, odgryzając po kawałku. Kilka podał jej tata. Ona sobie odgryzała czubek, a tata zjadał resztę. Truskawki były duże, więc nie było ryzyka, że połknie którąś w całości. Wychodzi na to, że nie ma co się zniechęcać. Jeśli coś ze stałymi pokarmami idzie nie tak, jak opisują w lekturze, oznacza mniej więcej tyle, że mamy przypadek atypowy i trzeba się uzbroić w cierpliwość. Są dzieci, które w wieku 7 miesięcy jedzą normalne kanapki, są i takie, które są na to gotowe mając grubo ponad rok. W książce o tym nie piszą, bo jeszcze by wyszło, że to metoda nie dla każdego ;) Czytając tego typu lektury zawsze trzeba mieć świadomość, że zostały wydane, by zarabiać pieniądze i muszą się podlizywać jak największej liczbie potencjalnych czytelników. To nie jest podręcznik ani oficjalna broszurka z ministerstwa. Pewnie dlatego poleca dawanie dziecku słonego masła orzechowego jako sosu, choć trzy czwarte książki poświęcone jest opisywaniu, jaka ta sól jest zła i szkodliwa, oraz że najlepiej podawać dziecku żywność maksymalnie naturalną i nieprzetworzoną. Że sól jest w większości chlebów, wędlin, gotowych sosów i nawet takich produktów jak "jogurty naturalne", mało kto wie. I może lepiej, bo się nie denerwuje. Ja sobie podczytuję etykiety tu i ówdzie, więc mam świadomość, że soli po prostu nie da się uniknąć bez hodowania własnego świniaka i krowy w obórce. Mieszczuch jest na sól skazany, tym bardziej soli jako przyprawy należy używać z rozwagą i może nie należy dziecka od małego przyzwyczajać do produktów solonych nieco więcej. Zwłaszcza że żyjemy w czasach, gdy milion przypraw jest na wyciągnięcie ręki za grosze. Ale że książka jest na rynek amerykański, gdzie masło orzechowe jest traktowane chyba jak u nas opłatek na Wigilię, namawianie na odstawienie tego świństwa książce sprzedać by się nie pomogło. Takie życie :)

Tak że czytając książki dla rodziców nigdy nie należy wyłączać myślenia. Intuicja to podstawa. :)

edit: A tu jak Kluska pięknie je dwa lata później.