Kluska na zielonej trawce

Coś ostatnio rzadko mi się pisze, głównie dlatego że mam huk roboty. A jak nie mam roboty, to trzeba biegać za Kluską i ją łapać. Co prawda podciągając się staje coraz pewniej i często na pełnych stopach (początkowo tylko na palcach), niemniej jest zupełnie nieprzewidywalna! Między innymi dlatego nie robię jej zdjęć, brakuje mi dodatkowej pary rąk. Zmiana pieluchy stała się nie tyle oddzielną dyscypliną sportową, co prawdziwym wyzwaniem. A poza tym ona rusza się tak szybko, że zdjęcia wychodzą rozmazane (te w mieszkaniu). Na szczęście wujek nadrobił komórką w plenerze i przy okazji możecie obejrzeć nową karocę Kluski. Spacerówka pozostaje wozem głównym, ale na drobne wypady na zakupy czy chwilkę na zielonej trawce ma teraz lekką parasolkę (Capri Espiro, tak naprawdę w kolorze morskim, coś balans bieli zaszalał na turkusowo). Wujek Paweł doszedł do wniosku, że babcia nie może zostać sama z ciężką spacerówką na trzecim piętrze podczas naszych wyjazdów. Za dużo zachodu z tachaniem z trzeciego piętra.

Więc na spacery awaryjne, gdy nie ma komu znieść spacerówki - jest to cudo. Waży zaledwie pięć i pół kilograma, waga była priorytetem - chodziło o to, by móc unieść wózek jedną ręką. Oparcie jest sztywne, ale na godzinkę spaceru wystarczy. Wujek spędził dużo czasu w sklepie i w internetach szukając czegoś odpowiedniego. Bałam się kupować wózek bez obejrzenia go w sklepie, a tu w Żyrardowie nie było żadnego porządnego. No i stanęło na zakupie w stolicy. A mówią, że mężczyźni nie mają pojęcia o potrzebach dzieci. Pff, wózek - parasolka jest idealny! Jak widać nawet spore zakupy się zmieściły. Czuję, że nie wybrałabym lepiej, rynek wózków jest tak ogromny, że człowiek już na starcie głupieje.

Trawunia, trawunia, 

a może by tak coś zjeść? ;)

Dziś Kluska testowała wózek na krzywych żyrardowskich chodnikach i nie było źle. Dało się nim jechać nawet po trawie, co mnie pozytywnie zaskoczyło. Dużo nam ułatwi codzienne życie.

Wczoraj z tatą Kluski urwaliśmy się na dłuższe rowerowanie, a Kluska uczestniczyła w dużej rodzinnej imprezie w restauracji. Ponieważ prócz papek dajemy jej normalne jedzenie, tego dnia słoiki stały się zupełnie zbędne (choć babcia zabrała parę na wszelki wypadek, takoż mleko, bo impreza trwała od 15-19). Rodzina małą zachwycona, nic dziwnego, draniara popisywała się i udawała aniołka, totalne zero płaczu mimo kataru i ciągle idących dwójek. Wszystko było tak niesamowite, że nie przyszło jej do głowy marudzić. Raz że taksowała wszystkich po kolei wielkimi oczyskami, dwa szalała po wykładzinie (która ewidentnie była czystsza niż podłoga u nas w domu), trzy AKORDEONISTA!!! Rzadko może ostatnio wspominam, ale Klusię okazuje wybitną miłość dla dźwięków. Zamiera słysząc muzykę. Na moment, bo potem od razu rwie się z ciekawością. Jakieś tam tradycje rodzinne w kwestii muzyki są, pradziadek zawodowy perkusista w końcu, a i wujek Finio muzykuje sobie hobbystycznie w domu ;)

Wow! Muzyka! Czyli mina typu: 

"najbardziej zdziwione dziecko świata"

Ostatnio poprawiło się jeśli chodzi o stałe pokarmy. To znaczy mam na myśli problemy z przełykaniem "niepapek". Lektura książki do BLW natchnęła mnie optymizmem w temacie, choć dosyć zabawne było czytanie w jednym rozdziale o tym, jak strasznie źle wpływa sól na nerki małego dziecka, a w kolejnym o tym, jak fajnie jest dawać dziecku masło orzechowe jako sos. Tak, to bardzo słone masło orzechowe. Trochę poczułam się jak debil, ale dobra, w końcu kniga jest na rynek amerykański. A przeciętny Amerykanin.... toteż właśnie ;)
W każdym razie Kluska tym_razem nie krztusiła się większymi kawałkami, odgryzała marchewkę i chleb z serem, co prawda dopiero prostopadłościany o długości 5cm, ale to już pierwszy krok do prawdziwych kanapek. Wrócił jej też apetyt na mleko, nawet do tego stopnia, że parę razy obudziła się na dodatkową butlę o północy. Dużo się rusza to i głodna. Chyba też podskoczyła wagowo, przybliżyła się do 10 kg. Nie wiem ile, bo nasza waga ma dokładność pół kilo w tę lub we w tę, ale na pewno wreszcie poszła w górę. Ma to pewnie związek ze skokiem na długości. Między 6 a 9 miesiącem Kluska urosła może 2 cm albo i mniej, a przez ostatnie tygodnie skoczyła ze 3 cm. A i jeszcze, zupełnie zapomniałam! Brokuły! Zjadła brokuły! Te, których parę miesięcy nienawidziła serdecznie, jedyna potrawa, którą dość mocno oprotestowała. Ale podduszone z innymi warzywami w woku, podane z kluskami, bardzo pycha. Kochane maleństwo mamusi (czy pisałam, że brokuły są moim ulubionym daniem prócz spaghetti i rosołu?) ;)))

Mama Kluski chyba już nigdy nie dorośnie ;)

Ach no i jeszcze ten sławny lęk separacyjny. No jakoś jej nie wychodzi. To znaczy jeśli w ogóle, to płacz za tatą, bo poszedł do sklepu bez_Kluski. No świnia po prostu nie łojciec, jak tak można dziecko samo z tą okropną matką zostawiać, co nie pozwala żreć kabli ani lizać gniazdek. Albo na zmianę wyrywa mi się z rąk do taty, a potem zaraz chce wracać do mnie. I tak cztery godziny. Jak wychodzimy z domu, to robimy papa, mała nie odpapuje tylko patrzy i wszystko. Wracamy, dziecko zadowolone i ucieszone naszym powrotem. Czyli albo jeszcze się nie zaczęło, albo przechodzimy lajtowo. Podejrzewam że to zasługa szybkiego odstawienia od cycka, mała nie kojarzy mnie jako kogoś wyjątkowego na szczęście. Może innej mamie by to przeszkadzało, mnie przeciwnie. Chyba właśnie za to kocham ją najwięcej. Że potrafi uwielbiać tak samo mnie jak i tatę, babcię, wujka i sąsiadkę. Że nie wisi na mnie rycząc "muuułłłaaaaa". Wiem, że niektóre dzieci takie są i już, trzeba przetrwać, ale ciężko by mi było kochać przylepionego wyjca. Z Kluską to zupełnie co innego. Charakterna, wszystkich ładuje pod pantofel (no, pod skarpetkę bardziej, bo uparłam się by nie zakładać jej żadnych butów zanim nie nauczy się chodzić), to i na co jej matka non stop. W sumie sprytna dziewucha. Chyba jej się dostały geny warszawskich przekupek po mojej praprababci, albo geny mojego dziadka ze Stalowej, którym straszę żulię w pociągach, jak mnie zaczepią. Tego samego, który jak się dowiedział, że nauczycielka uderzyła mojego ojca w szkole, to do niej poszedł i wyciągnął ją na oczach uczniów za warkocz z sali. Także ten tego. Jesteśmy zgubieni!