Wolność

Nareszcie wolna! Tak sobie pomyślałam, kiedy moje cycki w szpitalu przestały produkować mleko.
Nareszcie wolna! Zdaje się wołać do nas Kluska, odkąd nauczyła się chodzić.

Mawia się "Jaka matka, taka córka". Może coś w tym jest? Nigdy nie byłam przyklejona do moich rodziców, widzę to samo u swojego dziecka. Pierwszy raz uciekłam na wakacjach, gdy rodzice nie pozwolili mi iść nad jezioro. Najpierw pobiegłam do małego lasu (sprawdzając czy gdzieś nie czai się dziad lub baba z worem, którymi mnie straszono), a potem ukradkiem przemykając się między łodziami dotarłam nad pomost i weszłam do wody. Byłam wolna! Miałam dwa i pół roku. Pamiętam tę chwilę, jakby to było wczoraj.

Nie zmieniłam się.

Nadal wyrywam się na wolność, odkrywam kapliczki sprzed stu lat zagubione po polach Mazowsza, lezę w krzaki, a w krzakach znajduję chatki zbite z desek. Tę poniższą odkryłam siedem kilometrów od domu. Gospodarstwo jest na mapach z 1935 roku. Od dawna nikt tu nie mieszka. A ja jestem w swoim żywiole. Grzebię w starej szafie, dotykam zakurzonych talerzy, przyglądam się drewnianemu różańcowi zawieszonemu na obrazie Madonny. Topię nogi na kampinoskich bagnach, przeciągając tamtędy rower, który przez godzinę później skrzypi ubłoconymi hamulcami. Wracam po nocy w paskudnej mżawce, padam na twarz, a moje dziecko przybiega z radością, by poskakać na mojej głowie.

Kluska jeszcze nie jest wolna, jeszcze ją trzymamy, choć wszelkimi siłami wyrywa się w świat. Wie jak trafić od domu do piaskownicy oddalonej o kilkadziesiąt metrów. Wie jak trafić do bliższego sklepu oddalonego o 200 m. Wie jak trafić do dalszego sklepu oddalonego od 700 m. Kiedy wyjdzie z domu i pójdzie się za nią - widać, że dokładnie wie, dokąd idzie.

Z przerażeniem myślę o jej pierwszej ucieczce. Jestem pewna, że prędzej czy później nam zwieje, a kiedy ją znajdziemy, popuka się w czoło, że przecież ona wie gdzie jest i właśnie miała wracać na obiad ;)