Sama sobie poradzę!

   Macie syndrom Zosi Samosi? Cierpiałam nań we wczesnym dzieciństwie. Sama założę buty, sama wejdę na murek, sama z niego spadnę. I kto mi zabroni? Sama się nauczę, nie chcę korepetycji, co z tego, że dostałam trzecią pałę w semestrze z chemii. Prosić o pomoc? Wstyd i hańba.

  Nie pamiętam, kiedy mi się odmieniło. Chyba jakoś w połowie studiów, gdy zawaliłam kilka przedmiotów pomagając zaliczyć inne koleżankom z grupy. A może jeszcze w dzieciństwie, gdy niewinny uśmiech powodował, że dostawałam pełną michę żarcia od obcej babci czy cioci? Zazwyczaj proszę zgrywając sierotę, robiąc oczy kota ze Shreka (tylko wtedy nie było jeszcze tej bajki, więc nie wiedziałam, że to się tak nazywa) i trzepocząc rzęsami. Skoro już się upadlam, to niech to przynajmniej przyniesie jakiś skutek (o co od czasu do czasu w internetach słyszę pretensje, że oszukuję).
A ja jestem naprawdę szczęśliwa, że się tego nauczyłam. Prosić. Wyciągać rękę. Przyznawać się do tego, że tym razem nie uda mi się zrobić czegoś samemu, że potrzebuję pomocy. I co najważniejsze, nie mam z tego powodu żadnych wyrzutów sumienia. Może dlatego, że swojego czasu chętnie pomagałam innym czując, że im się moja pomoc należy jak psu micha.

Sama wlazłam, bo nie mogłam się dowołać 

taty Kluski z drugiego końca ruin cegielni

   Nie wiem jak jest pod tym względem w innych krajach, ale u nas społeczeństwo wychodzi z założenia, że kobieta po urodzeniu dziecka z dnia na dzień staje się super zaradnym monstrum, które wszystko zrobi samo najlepiej. Najgorsze, że same kobiety też tak uważają. I na pewno sporo z nich daje sobie radę. Bo musi. Są takie co nie muszą, ale i tak robią wszystko z oczami na zapałki, bo im wstyd przed innymi mówić, że nie mają siły. Że po kilku dniach z ząbkującym maluchem mają go ochotę wyrzucić przez okno. Że tak naprawdę niewiele brakuje, by stały się kolejną "mamą Madzi". Najgorsze w tym wszystkim są inne kobiety - matki. Ty sobie nie radzisz? Ja w Twoim wieku miałam dwójkę i sobie radziłam! Źle to sobie zorganizowałaś! Skoro Twoje dziecko dużo płacze, to dlatego że je rozpuściłaś. Twoja wina oczywiście. Zawsze mi się w takim momencie włącza syndrom szpadla. To znaczy wizualizuję sobie szpadel, po który idę do piwnicy i trzaskam rzeczoną w łeb. Tak żeby bolało. Kilka razy. Na szczęście takie kobiety znam głównie z opowieści, bo nie wiem czy bym zdzierżyła na spokojnie takie teksty na co dzień. Pewnie skończyłoby się karczemną awanturą i wyzwiskami w stronę onych oraz dożywotnim zerwaniem kontaktów towarzyskich rzecz jasna. Nie dość że miały w życiu pod górkę, to jeszcze znajdują dziwną przyjemność w sprawianiu, żeby inne kobiety miało tak samo przesrane. Noł łej koleżanki. Takiego wała. Zgłaszam protest. Odmawianie pomocy komuś, kto prosi, dla zasady (bo same byłyście w takiej sytuacji i sobie poradziłyście), uważam za zwykłe okrucieństwo, a może i zemstę za własne nieszczęśliwe i zmarnowane lata. Chamstwo i drobnomieszczaństwo.

Women Power? O nie!

   Wiele jest kobiet siedzących całymi dniami z dziećmi bez kontaktu z innym dorosłym człowiekiem. Jedyna rozrywka to oglądanie telewizji, wyjście do piaskownicy albo do sklepu. Pozostałych domowników widują parę godzin dziennie, dalszą rodzinę kilka razy w miesiącu. Mimo to radzą sobie doskonale, gotują, piorą, prasują, sprzątają, pracują zawodowo, nie krzyczą na dzieci i nawet twierdzą, że są bardzo szczęśliwe. Niesłychanie je podziwiam, ale musiałabym na głowę upaść, by się z nimi zamienić.

To napisałam ja: lavinka_dwie_lewe_ręce_podajcie_bo_mi_upadło :)

A na pocieszenie piosenka mistrzyni proszenia o pomoc płci odmiennej z mojego ulubionego filmu.