MMR czyli szczepionka przeciw odrze, śwince i różyczce

Tak, dziś był ten dzień. Mrożące krew w żyłach przestrogi o autyzmie i innych nadprzyrodzonych mocach z for matek i łojców nam nie straszne, ruszyliśmy do przychodni o świcie (po dziewiątej było) i o dziwo zastaliśmy ją niemal pustą. Okazało się, że tego dnia do szczepienia była prócz nas tylko trójka dzieci. Lista była długa (pamiętam z zapisów), ale zdaje się wszystkie inne dzieci się z tego zimna pochorowały. My Kluskę mroziliśmy tydzień wcześniej na rowerze, to akurat wszelkie bakcyle zabiliśmy i do weekendu była zdrowa. Zero glutów, zero kaszlu. Pani doktor ze zdziwieniem to potwierdziła (prócz nas były tylko noworodki , które jeszcze nie miały kiedy się przeziębić oraz starsza dziewczynka - pewnie jakiś mutant jak tata Kluski, co nawet w przedszkolu na nic nie chorował).

Trochę musieliśmy poczekać po badaniu, bo noworodek przed nami miał kilka wkłuć i to trwało. Klusię z nudów zabrało się za stołek i zaczęło go nosić, a ja trzymałam ją, bo już była bez butów i w każdej chwili mogła rymsnąć na twarz. Skończyło się tym, że jak nas zawołali na szczepienie, to już myślałam, że wejdziemy ze stołkiem - tak mocno go trzymała, a ja nie miałam siły jej go wyrwać. Na szczęście w porę go wypuściła. I tu mała dygresja. Kluska od jakiegoś czasu nosi rożne rzeczy. Ciężkie rzeczy. Pal sześć buty taty Kluski. Dziś nosiła półtoralitrową butelkę mineralki po kuchni, aż sobie upuściła na ręce podczas zabawy i skończyło się rumakowanie. Nie wiem skąd ona ma tyle siły. 

Zastrzyk okazał się być mało bolesny, odwagi dodawał małej klown, którego kurczowo ściskała w rękach. Trochę płaczu było, ale tak na trzy - cztery wdechy. Więcej płaczu było podczas ubierania, bo mi się Kluska wyślizgnęła z rąk i uderzyła czołem o posadzkę. Na szczęście ją trochę trzymałam i nie uderzyła się mocno, ale jednak guza sobie nabiła. Cholerny gres w przychodni. Mogliby chociaż w kąciku dla dzieci wykładzinę położyć. Cały dzień mam moralniaka, że jestem beznadziejną matką, co własnego dziecka nie potrafi trzymać. Dziurawe ręce, melepeta i strach się bać co jeszcze. Ciągle pocieszam się słowami Werrony, że małe dzieci są niezniszczalne i bardzo trudno je "uszkodzić".

Wracaliśmy inną trasą, jak zwykle ponad sto metrów Kluska przeszła per pedes, przy okazji domagając się kwiatków i dmuchawców oraz oglądając betonowe posadzki. W końcu wzięliśmy ją na ręce i zanieśliśmy do domu, bo ziąb straszny był rano, a ona za lekko ubrana na siedzenie na zimnym betonie.

Nie wiem czy to reakcja poszczepienna czy nie, ale po odespaniu stresu Kluska obudziła się wesoła jak skowronek i zaczęła po swojemu gadać, wygłupiać się, a wieczorem dała prawdziwy popis swoich umiejętności. Sezon na dynie, więc tata i babcia Kluski do spółki ugotowali zupę dyniową z zacierkami. Mała dostała w butli, ale zjadła połowę. Potem dorwała się do zupy babci w talerzu i wyrwała jej łyżkę. I nagle okazało się, że ona tą łyżką tak po prostu je, nawet dużo nie rozlewając. Jestem pod wrażeniem!

No i tak to, dzień minął dość spokojnie. Wykąpaliśmy Kluskę zapomniawszy po raz kolejny o przestrodze pielęgniarki, by dziecka nie kąpać w dniu szczepienia. Przy okazji zaczęłam guglać i wychodzi, że to jakiś mit. Pół internetu się pyta o co chodzi z tym niekąpaniem i nikt nic nie wie. Rozsiewają to położne i pielęgniarki, natomiast lekarze z reguły dementują. Zwariować można. Na dodatek przypadkiem trafiłam jeszcze na coś innego, że niby nie można podawać owoców, bo szczepionka się nie przyjmie. Wut? Co ma jedzenie owoców do żywych kultur bakterii, pozostaje dla mnie zagadką. Może ktoś z czytających ten blog jest dyplomowanym lekarzem medycyny i mnie oświeci, bo zgłupiałam do reszty.