Do kogo jest podobne moje dziecko?

W mojej rodzinie mamy tak intensywnie zmieszane geny, że dzieci rzadko przypominają rodziców. W rodzinie taty Kluski jest podobnie, choć nie aż tak. Ja mam włosy po dziadku, nos po pradziadku, cała jestem podobna do nikogo i do wszystkich zarazem. Moja kuzynka jest podobna bardziej do mojej mamy, niż do swoich rodziców. Kluska... Kluska chwilowo najbardziej przypomina swojego wujka, a raczej stryjka czyli brata taty. Może to zasługa marynarskich bluz z Odessy, ale ja wiem swoje ;)

Co do naszego życia codziennego, to nic nowego. Wróciły problemy z zasypianiem małej, bo główka zmęczona, a nóżki jeszcze chcą biegać. Plac zabaw nareszcie stał się dostępny jakoś bardziej i można go zwiedzać samodzielnie, a nawet wyciągać mamę, wujka i babcię na zwiedzanie okolicy. Pomoc zawsze się przyda. Kluska znów bywa w piaskownicy (jako jedno z nielicznych dzieci, bo przecież zimno i wieje), żeby się hartować. Jak wyjdzie słońce, to zdejmuję jej nakrycie głowy, by nałapała witaminy D3. Dostaje też ją w kapsułkach, ale to bardziej dla mojego spokoju sumienia. Kapsułkowa kiepsko się wchłania, tym gorzej gdy jest ciemno. Od listopada zacznę jej dawać codziennie, bo mm nie pije tyle co kiedyś.

W ogóle mleko to jest osobny temat. Zaczęłam ją pomału przestawiać na kartonowe, ale okazuje się że jest ono bardziej sycące, więc Klu w efekcie wypija go mniej. Stosuję zatem zamiennik w postaci półtłustego twarogu, który ma więcej wapnia. Trza się zaopatrzyć jeszcze w migdały i inne produkty bogate w wapń. Co do innych serów, pomalutku próbuję ser żółty i fetę, ale bez przesady, bo sól. Staram się żywić małą w granicach rozsądku, to znaczy nie przeginać w żadną stronę. W jej diecie póki co zakazane są tylko grzyby, typowe słodycze typu ciasto, słodzone jogurty czy lody oraz wędliny i parówki. Zwłaszcza te ostatnie hejterzę z dużą mocą, bo mięsa zawierają opary, poza tym to same wypełniacze i mąka. Nic nie wnoszą do diety malucha. Sama od czasu do czasu wsunę berlinkę, ale mam świadomość, że to śmieć a nie jedzenie. I nie chcę, by mała nabrała nawyków jedzenia byle czego. 

Zrobiłam też ostatnio placki z cukinii z dodatkiem jabłka w mące kukurydzianej (bez soli ani dodatkowego dosładzania). Na oko, bez przepisu. Całkiem niezłe, ale nie ubiłam piany, przez co prawdopodobnie trochę się rozwalały. Jak na mnie to niesamowite zwycięstwo, to chyba pierwsza potrawa, którą zrobiłam dla Kluski samodzielnie od miesięcy (gotują u nas głównie tata Kluski i babcia). Tata Kluski nauczył się robić omlety, więc jajko podajemy i w ten sposób (na zmianę z jajecznicą). Dużo lepiej wchodzi niż zwykłe na twardo. Jak się doda dużo różnych przypraw, to omlet wcale nie wychodzi taki mdły bez soli. 

Nadal Klusce dajemy mało mięsa, mam też problem z rybami, bo my jemy głównie surowe wędzone, a dziecko musi mieć jeszcze gotowane. Podobno. Więc tu się dietetycznie trochę rozmijamy i trzeba improwizować. Aczkolwiek Klusię nadal najbardziej wsuwa gotowane warzywa i nabiał. Trochę tak jak i my. Mięso jest na szarym końcu naszego jadłospisu. Raz że kłopotliwe w przygotowaniu, dwa że wcale nie takie potrzebne w diecie, jak się powszechnie u nas w kraju uważa. Dziecko wcale nie musi jeść mięsa codziennie. Spytajcie znajomych wegetarian :)

Zatem Kluska co prawda niekoniecznie jest do mnie podobna, ale podobnie się odżywia. Przez najbliższe lata muszę się pilnować żywieniowo, ale też się nie przemęczać siedząc cały dzień w kuchni. Zupy jarzynowe robi się z mrożonek. Trwa to tyle ile wrzucenie zawartości mrożonki do garnka. Gotuje się samo (można dodać masła albo kawałek polędwicy czy innej odrobiny mięsa, alergie na wywar mięsny włóżmy między bajki, kto ma ten ma, większości dzieci nie szkodzi). Jajecznica nie robi się długo. Na drugie danie można dać dziecku ogórka i pomidora, bardzo dobre połączenie, można na to zetrzeć trochę sera lub dodać twarogu albo jogurtu naturalnego. Uważam, że żeby się odżywiać w miarę dobrze, nie trzeba robić nie wiadomo jakich wykwintnych dań. Pomidor to też posiłek. W ogóle im więcej "surówki" w życiu człowieka, tym lepiej. A paradoksalnie surowe jedzenie jest najmniej praco i energochłonne. Bardzo Was namawiam do odrobiny lenistwa i podawania dzieciom codziennie przysłowiowych świeżych pomidorów, ogórków i cebuli zamiast kotletów schabowych. Zaoszczędzony w ten sposób czas przeznaczcie na spacer po swojej okolicy :)

Miało być o czymś innym, ale wyszedł wpis o jedzeniu. No trudno, ale jak wiecie pochodzę z domu, gdzie kocha się jeść, co o dziwo pozytywnie przekłada się na nasze figury. To znaczy wcale nie jesteśmy grubi. Lubić jeść nie oznacza dużo jeść, ale różnorodnie jeść :)