Biblioteczka Kluski

Od czasu do czasu wspominam o bibliofilskim zamiłowaniu małej. Próbujemy jej tłumaczyć, że książki tak naprawdę nie są do jedzenia, ćmulenia i żucia, ale do czytania... niestety nam nie wierzy. W związku z tym wszystkie książki w domu (a jest ich niemało, liczyć można w metrach sześciennych) są zagrożone. Nie można siadać z małą na rękach w pobliżu żadnej książki (zwłaszcza książki z biblioteki), bo rzuca się na nie tak samo jak na jedzenie, nawet krzyżówkom babci nie przepuści! I chce zjeść. :)

Książki w życiu Kluski pojawiły się dość wcześnie, przypadkiem jedna była w pudle zabawek kupionych na allegro i to ona na początku przypadła Klusce do gustu (jakoś w trakcie trzeciego miesiąca). To była ta ze słoniem, nie znam producenta, chyba Ikea. Miękka, lekko szeleszcząca i z hitem sezonu, czyli wyciąganym królikiem z kapelusza. Żeby się jej nie znudziła, kupiliśmy drugą, w Rossmannie i to był strzał w dziesiątkę. Była mniejsza, lżejsza i łatwiej się ją obracało. A potem to już poszło szybko, prezenty, Gwiazdka, inne zakupy i książeczekk zrobiła się cała sterta.

Przy okazji poszerzyła się moja wiedza z zakresu zabawek, miękkie książeczki dzielą się na kilka podtypów. Pierwszy to typowa miękka, materiałowa, z wszytą szeleszczącą folią w jednej ze stron i piszczałką. Drugi typ to książeczka kąpielowa (bardzo dobra w okresie intensywnego ślinienia). Trzeci typ to typ mieszany, bliższy pierwszemu, tj. książeczka multimedialna. Teoretycznie od dziewiątego miesiąca, bo dźwięki włącza się przyciskami, ale przy pomocy rodziców można nią bawić i młodsze dzieci. Klusię najbardziej lubi odgłos piorunów i szum wiatru. W planach mamy zakup innych z tej serii, może na urodziny?

Z nietypowych najbardziej jestem przywiązana do prezentu z porami roku, mającej napisy po angielsku i po chińsku. Piąta pora roku to wyprawa w kosmos.

Tak naprawdę pierwszą książkę dla Kluski znaleźliśmy w skrzynce geocache w Skierniewicach, kiedy byłam jeszcze w ciąży. Ale że jest ona dla starszych dzieci, uczących się czytać. Jeszcze jej nie dajemy do zabawy, czasem tylko pokazujemy. Rozwija się jak harmonijka i jest trudniejsza do opanowania niż tekturowa koparka (którą mała też ogląda tylko przy naszej kontroli).

Książki się szybko dezaktualizują, weźmy powyższy telefon, chyba tylko tata Kluski i babcia Kluski takich jeszcze używają. Oczywiście były już próby zjedzenia ich, ale jak dotychczas się nie powiodły. Mój telefon był mniej ciekawy, być może za sprawą fioletowego pokrowca, który przez moment służył jako gryzaczek, zanim jej go zabrałam. ;)

A teraz bardziej poważnie. Czy zależy mi, by moje dziecko czytało książki? Chyba nie. To znaczy nie zależy mi tak strasznie, za wszelką cenę i w ogóle. Może to co piszę, można uznać za kontrowersyjne, to jednak nie uważam za stosowne zmuszania do czytania kogoś, komu to nie sprawia przyjemności. Jasne że umiejętność czytania jest w życiu przydatna, łatwiej się posługiwać językiem, nie popełnia się tylu błędów ortograficznych i ćwiczy się wyobraźnię (to w późniejszych latach). Ale jakoś nie potrafię sobie wyobrazić sytuacji, kiedy moje dziecię czyta tylko to co musi, a ja mu truję, że powinno czytać więcej, bo nie wypada i tak dalej. Czytanie książek to jedno z wielu hobby. Pewnie, że kocham czytać, ale bywały lata gdy w ogóle nie czytałam i jakoś nie ucierpiałam intelektualnie. Tak samo nie czuję się bardziej rozwinięta dzięki temu, że ileś tam dni przeleciało mi na zajmującą książkę. Czytam dla przyjemności, ale jeśli jakaś książka wydaje mi się nieciekawa - czytanie zaczyna być męką. Czymże jest więc czytanie dla kogoś, kogo książka w ogóle nie interesuje? To mordęga niewarta szpanu. Ostatnio część ludzi chyba zaczęła szpanować. Kupują czytniki, ale raczej mało czytają. To znaczy ludzie, którzy czytają dużo książek, czytają też dużo na czytniku. Natomiast ci, którzy nie czytali w ogóle (albo czytali mało), włączają czytniki je na imprezach, żeby wyglądać na intelektualistów. Chyba nie tędy droga.