Rowerem i koleją z dzieckiem

Czy to w ogóle możliwe? Kto chce, znajdzie sposób. Kto nie chce, znajdzie powód. Kierując się tą zasadą spakowaliśmy graty i pojechaliśmy. Okazało się, że końcówki bagażowe starych składów Kolei Mazowieckich przewiozą wszystko. Nawet duży rower tatusia z holem i dzieckiem (tak, wstawiałam ich razem, Tomek trzymał rower, ja hol z małą i się udało wykręcić). Udało się też wykręcić na pochylni dla niepełnosprawnych na stacji Warszawa Stadion, z której wracaliśmy do domu. I udało się dostać na peron. Jak? Ruchomymi schodami. Wożenie roweru ruchomymi schodami to jeden z lepszych patentów, polecam w razie problemów z windami w metrze (czasem są za krótkie i rower nie włazi).

Wysiedliśmy we Włochach i tam była tylko mała awantura, że nie jedziemy do wujka, tylko gdzie_indziej. Ale w końcu dojechaliśmy przez Wolę na Bielany (chyba przez moment zahaczyliśmy o kawałek Ochoty w tunelu pod torami przy dworcu zachodnim), trasa wzdłuż Prymasa Tysiąclecia może jest z niewygodnej fazowanej kostki, ale mało się tam kręci pieszych i dość szybko dobija się do Powązkowskiej. A dalej są do wyboru dwie trasy, pyk do Broniewskiego i na północ lub objazdem przez Bemowo przy lotnisku i łukiem przecinając osiedle Chomiczówka (jechaliśmy na Wawrzyszew, więc mieliśmy spory wybór tras). 

Wróciliśmy ta samą trasą do Ochoty, a potem przez starą Wolę (pozdrowienia dla ulicy Miedzianej) dojechaliśmy do nowej rowerowej trasy wzdłuż Prostej i Świętokrzyskiej. Stamtąd pojechaliśmy pasem rowerowym na Tamce i minęliśmy długi korek po horyzont (godziny szczytu) i dobrnęliśmy do syrenki. Stamtąd mostem na drugą stronę Wisły i myk na dworzec. Prościzna. Samochodem raczej nie byłoby szybciej o tej porze ;)

Mała była tak zachwycona, że nie chciała wsiadać do pociągu i w ogóle płakała w Żyrardowie, jak wróciliśmy. No jakże to tak szybko wracać!

W Warszawie byliśmy z okazji wizyty u logopedy, ale nic o niej nie napiszę, bo wiele nowego to ja się tam nie dowiedziałam, poza tym, co i tak wiem od dawna. Kluska nie współpracowała, nie pokazała ani jednego gestu, nie bąknęła ni słowa, choć przez cały dzień coś tam gadała. Ale nie przy obcej cioci. Niestety współczesny logopeda nie ma wiele do zaoferowania dzieciom, które mało mówią. Mniej więcej tak samo ćwiczymy z małą w domu. A masowanie policzków od środka odpada, bo by Kluska chyba przegryzła elektryczną szczoteczkę do zębów na pół. Palcem nikt się nie odważy ;)