Plac zabaw

Teraz to dzieciaki mają fajnie. Gdzie się nie ruszą, wszędzie kolorowe drabinki, zjeżdżalnie, starsze mają sieci, tunele...  Jakim cudem moje pokolenie się nie nudziło na dworze, a obecne zdaje się tak? A nie wiem. Może to jest kwestia stania z boku. Inne czasy, inne zabawy.

Tak czy siak park do zabawy "Bajka" w podwarszawskim Błoniu spowodował mój opad szczęki. Już w zeszłym roku. W tym wreszcie wybraliśmy się w trójkę. Tam jest wszystko. Totalnie. Raj na ziemi. Pomijając nawet typowe "zabawki" okołopiaskownicowe. Jestem fanką kącika muzycznego i wioski indiańskiej ( i tej drugiej, co nie pamiętam nazwy) - obie uplecione z ciemnej wikliny. Tunele wydrążone pod górkami. Byle murek jednocześnie jest torem przeszkód. Kule do siedzenia są też świetne do skakania. Tylko żwir wpada w paluchy do sandałów i dlatego jak zwykle nie do końca modnie w skarpetach (kwadrans boso skończył się przeciętą skórą na pięcie). Krzywe lustra. Fontanna z rzeką zasługuje na oddzielną serię achów i ochów. A leżaki? Leżaki są boskie, o ile ma się siłę, by na nie wejść ;)

Widziałam w życiu sporo placów zabaw, całkiem sporo w Warszawie, ale TAKIEGO nigdzie. Nawet superancki w Grodzisku nie jest aż tak dobry, choć dorównuje jakością elementów (ten sam producent). Jest jednak sporo mniejszy.

Jedyne, do czego mogę się przyczepić to ordynarne disco z głośników. To jest tak złe, że aż bolą uszy. Tym bardziej piosenki o podtekście seksualnym może niekoniecznie nadają się dla dzieci. Mam na myśli formę, dość wulgarną. Nie wiem kto to puszcza, ale mogę powiedzieć jasno - że jest troglodytą i debilem. Na szczęście muzykę z głośników słychać głównie przy fontannie, siłowni i szachach. Najfajniejsze miejsca są "bezpieczne".

Oczywiście dotarliśmy tam rowerami, 25 km w jedną stronę i tyleż samo z powrotem. Wyjście było niemal na syrence, no bo jak to tak wyjeżdżać, "jatumieszkam!!!!". Myślałby kto, że dziecko zakochane w tym miejscu. Yyy, ona tak zawsze. Skądkolwiek.

Dla porównania. Polana Zosin pod Otrębusami. Na miejscu wydeptana trawa i to:

Tak, nie było nic więcej, zjeżdżalnia ze schodami, wszystko. Jako bonus co prawda ognisko z kiełbasą i chlebem, ale bez przesady, piracki zamek ważniejszy (sama zainstalowała flagę zerwaną z własnego "roweru"). Udało się wyjechać do domu tylko dzięki koledze z gitarą, który małą zaczarował muzyką. Ale i tak niosłam do roweru małego wierzgającego wyjca. Tego wieczora zrobiliśmy 72 kilometry. Miało być mniej, ale zrobiło się za późno na tyrpanie pociągiem i... z małą śpiącą w kocach dojechaliśmy do domu koło północy. 36 kilometrów bez postoju to jednak nawet jak na mnie za wiele, raczej nie będziemy powtarzać tego wyczynu, drętwiały mi dłonie.

Jedno z trzech nieostrych zdjęć - ale historyczne. 

Dziecię pierwszy raz w życiu piecze kiełbaskę na ognisku.

Taaak, dzieci ani trochę nie potrzebują drogich placów zabaw z bajerami, szyszki, piasek i trochę zbitych desek wystarczą do zabawy. Ale ja i tak wolę "Bajkę". Tylko niech ludzi nie będzie za dużo, bo mi się włącza fobia społeczna, a wtedy nie widzę, nie słyszę, jakbyśmy byli w równoległych wszechświatach. My Aspergery tak mamy ;)