Dlaczego wolę wywieźć dziecko do lasu?

Kluska bywa w piaskownicy. Może nie codziennie, ale kilka razy w tygodniu na pewno. Peszek, że ostatnio nie ma w niej za dużo dzieci. Głównie za sprawą mokrego piasku. W efekcie cały plac zabaw jest dla niej, tylko że pięć minut później robi się nudny. Potem się przeciąga mamę i tatę po całym osiedlu. Po parkingu, po śmietniku, lezie się do cukierni, bo tam są kredki, a potem wbija na teren sklepu po bułę. Robi się kolejne kółko po osiedlu, wpada na dwie minuty do piaskownicy i znów z niej ucieka.

Ostatnio tak "spacerowałam" ze znajomymi i ich dziećmi dwie i pół godziny. A jak jeszcze dziecko odkryło, że ma orszak, który za nim łazi... to zaczęło latać po wszystkich okolicznych klombach, nieskoszonych trawnikach i przebijać się przez metalowe barierki. I jeszcze włazić na ławkę jako bonus. Po powrocie byłam martwa. Pilnowanie małego dziecka na osiedlu, gdzie jeżdżą samochody, biegają psy, są otwarte sklepy i tak dalej - to przy Klusce upiorne zajęcie.

Kluska tuż po sforsowaniu 

kwitnącego żywopłotu.

Dlatego wolę las. W lesie jest bezpieczniej. Wybieram małą polankę, czasem młodnik, czasem wrzosowisko. Dziecię szaleje po trawie, krzakach, jeżynach, połamanych gałęziach, a ja jestem potrzebna tylko wtedy, gdy się tak w gąszczu zaplącze, że nie może wyjść. Albo gdy mnie weźmie za rękę i w krzaki te zaciągnie.

Poza tym las jest ciekawszy. W lesie są patyczki. W lesie są roślinki. W lesie są liście. I pieńki. I tajemnicze ścieżki. I tata ma pełne kieszenie jedzenia...

Do lasu jedziemy rowerami. Zależy nam na czasie, by Klusię mogło jak najdłużej się wybiegać na miejscu. Ale w zasadzie las mamy w zasięgu pieszym. Właściwie dwa lasy. Bliższy, niestety pełen śmieci i dalszy, do którego idzie się z pół godziny piechotą, może mniej. Tylko trzy kilometry od domu. Można też pojechać autobusem, który ma pętlę pod lasem, ale czekanie na niego trwa wieki, bo często się spóźnia. Bez sensu. Rowerami dojeżdżamy w niecały kwadrans, więc jesteśmy o pół godziny do przodu w porównaniu do spaceru. Najczęściej bywamy w lesie późnym popołudniem, po drzemce i obiedzie Kluski (budzi się przed szóstą). Mamy więc niewiele czasu do zmierzchu, ale zawsze starczy czasu na pobieganie i pojeżdżenie po prawie pustym lesie.

Kluska idzie ku światłu przez jeżyny, a tak naprawdę 

ku ogrodzeniu ujęcia wodnego na skraju lasu, 

dzięki któremu mamy bardzo fajną wodę w kranach.

To jedna z zalet mieszkania w niewielkim mieście. Na kilometr kwadratowy podmiejskiego lasu przypada mało ludzi. Dzięki temu można się przez chwile poczuć tak, jakby cywilizacja nie istniała. Tylko my i świat. Dla porównania Las Kabacki w tym samym czasie jest pełen biegaczy, spacerowiczów, rowerzystów i przypomina mi Marszałkowską porośniętą gęsto drzewami. Trochę nie nasz klimat ;)

Kiedy mieszka się w betonowym pudełku, zawsze ma się niedosyt zieleni. Zwłaszcza odkąd każdy jej skrawek zamieniany jest na parking, bo wszyscy wszędzie muszą dojechać samochodem, a choćby tylko kilkaset metrów do sklepu. To powoduje, że się zaczynamy w mieście dusić spalinami. Latem w gorące dni z trudem się oddycha. Nawet tutaj, gdzie nie ma tylu samochodów co w miastach wojewódzkich. Tym chętniej uciekamy do zieleni, do przyjemniejszych zapachów i faktur.

Kostur walking ;) 

Dla małego dziecka dotyk jest jednym z ważniejszych zmysłów. Przytulenie się do rodzica, sprawdzanie jak bardzo jest coś twarde czy miękkie, szorstkie czy gładkie, suche czy mięsiste. Wyprawa do lasu to także trening motoryki małej. Pod warunkiem, że maluch może wszystko wziąć do ręki. Setka pseudokreatywnych zabawek tego nie zastąpi. Natura jest ciekawa przez swą nieprzewidywalność. Nam się już dawno opatrzyła, dla dziecka wciąż jest nowa i pełna magii nieznanego.

Ciągle w pamięci mam swoje dzieciństwo, w którym było dużo lasu. Mieszkaliśmy blisko Lasku Lindego na warszawskich Bielanach i bywaliśmy tam bardzo często. Może dlatego tak mnie do niego ciągnie? Czym skorupka za młodu nasiąknie? Czuję się bardzo dobrze nasiąknięta. Rozumiem las i słucham drzew. Szumią liśćmi, skrzypią konarami, pachną inaczej w zależności od pory roku. Znamy się i lubimy. Teraz las poznaje moją Kluskę i uczy ją tego, czego mnie nauczył wiele lat temu.