W zielonym tunelu

Jesteśmy rodziną cyklistów. Dlatego przez większość roku tego rodzaju aktywność jest dla nas tym samym co oddychanie. Kiedyś jeździliśmy od 4-7 tys. kilometrów rocznie (ja mniej, tata Kluski więcej), teraz trochę nam statystyki spadły zważywszy na dodatkowe obowiązki i późną w tym roku wiosnę - śnieg i mróz mocno zaniżały liczbę wycieczek na dłuższe dystanse. To że Kluska powinna jeździć z nami, jest dla nas oczywiste.

Ale.

Zdaję sobie sprawę, że jesteśmy dość wyjątkowi jak na polskie warunki. Codzienna jazda rowerem po bułki na śniadanie i do pracy, wożenie dziecka do przedszkola kilka kilometrów rowerem zamiast samochodem, wożenie rowerem zakupów w sakwach, podróżowanie z rowerem - to nie jest codzienność statystycznego Polaka, który nie wyobraża sobie życia bez samochodu. Jednak coraz więcej ludzi wybiera rower jako środek transportu a nie sport, mimo że posiada samochód. My akurat nie mamy samochodu, ale pewnie moglibyśmy go mieć, gdyby był nam potrzebny. Tylko że nie jest. W każdym razie finanse nie stoją na przeszkodzie. Wszystko wynika z tego, że jesteśmy dość aktywni fizycznie i przejście kilkunastu kilometrów piechotą nie jest dla nas niczym strasznym. Mieszkamy w niedużym mieście, gdzie spacer z jednego końca na drugi nie zajmuje więcej niż 40 minut. Czasem żartujemy, że rowerem trzeba pojechać minimum 20 kilometrów, bo inaczej wstyd wrzucać na bikestatsy ;)

Jakie są plusy częstej jazdy rowerem z dzieckiem? W końcu jedzie unieruchomione w foteliku i pewnie się nudzi. Nic bardziej mylnego. Nudny jest moment "montażu" czyli zapinanie pasów, mocowanie nóżek, zakładanie kasku. Trwa to wszystko około minuty. Potem jest już tylko ciekawie. Z perspektywy roweru świat jest inny. Kiedy jedzie się wąską leśną ścieżką, można wyciągać rączki do liści i śmiać się do drzew. Dla zabicia czasu można machać gałązką czy oglądać kasztanka. Można słuchać śpiewu ptaków i szumu wiatru (nie zagłusza ich ryk silnika). Czuje się zapach lasu. Jest się bliżej natury. I wcale aż tak nie trzęsie na wertepie, o ile fotelik jest przymocowany do sztycy a nie bezpośrednio do bagażnika. Działa to jak amortyzator, choć ważne jest, by po nierównej nawierzchni nie jechać szybciej niż 10-12km/h. Jazda w mieście też jest ciekawa, oglądanie samochodów, ludzi, sklepów, domów, wszystkiego.

Największą zaletą codziennego wożenia dziecka rowerem jest przede wszystkim aklimatyzacja.

Chodzi o to, by przyzwyczajać dziecko do zimna. Taki głupi klimat w Polsce, że w przeciągu paru tygodni z dużych upałów temperatura skacze kilkanaście stopni w dół. Tak naprawdę jest nadal ciepło, ale zmiany postępują zbyt szybko i wszyscy zaczynają chorować. Najłatwiej uniknąć tego gruntownie wietrząc mieszkanie i przebywając jak najwięcej na powietrzu. To znaczy nie pół godziny, ale przynajmniej dwie-trzy. A jeśli się uda to i dłużej. Im więcej czasu spędzimy w chłodne dni na zewnątrz, tym szybciej się przyzwyczaimy do zimna. Jazda rowerem jest w tym wypadku o tyle fajna, że można dostać się dalej omijając komunikację publiczną (wylęgarnia zarazków) i przy okazji odbębnić aktywność fizyczną dla zdrowia. Po całym dniu za biurkiem to naprawdę odpoczynek i endorfiny, czyli poprawa humoru murowana. A ludzie szczęśliwi rzadziej chorują i szybciej zdrowieją, warto o tym pamiętać.

Jak ubrać dziecko na taką wycieczkę? Jak na zwykły spacer, biorąc poprawkę na wiatr. Podczas jazdy zawsze wieje trochę mocniej i choć dziecko jest schowane za plecami rodzica, to jednak warto zabezpieczyć je przed pędem powietrza. U nas jest to cienki bawełniany komin pod kaskiem lub opcjonalnie ciasno przylegająca do głowy czapeczka. Opaska na uszy też może być, ale chwilowo nie mamy odpowiednio szerokiej. Osłaniamy też szyję, np. apaszką. Z ubrań najwygodniejsze są jednoczęściowe ze ściągaczami na nadgarstkach i kostkach (wiatr!). Im zimniej, tym trudniej o jedną warstwę, staramy się jednak nie przesadzać z ich liczbą, bo pasy robią się za ciasne. Tutaj mała jest ubrana na maksa, czyli w bodziaka z krótkim rękawem, cienką bluzkę z długim rękawem, rajstopy, jednoczęściowy kombinezon dresowy i cienki płaszcz z polaru. A i niezależnie od tego, czy planujemy postój czy jedziemy bez przerwy, mała ma założone buty. Raz że cieplej w stopy, dwa że dzięki temu nie wyjmuje ich z zapięcia. W samych rajstopach się jej to udało. :)

Zastanawiam się, jak to będzie zimą. Stan nawierzchni leśnych ścieżek wyklucza bezpieczną jazdę (oblodzenia), ale po mieście da się jeździć, gdy jezdnie zrobią się czarne. Prawdopodobnie jednak czeka nas przerwa w jeżdżeniu z Kluską między grudniem a lutym, bo wtedy jest najtrudniej i najniebezpieczniej. Tym bardziej chcę jeździć teraz jak najwięcej, by nas zahartować i uodpornić na zimno. W końcu mamy zwyczaj włączania kaloryferów w domu tylko wówczas, gdy temperatura na dworze spada w okolice -10. Biedna babcia Kluski, tylko ona jest w domu ciepłolubna ;)