Na grzybobraniu

W końcu się zebraliśmy. Fotelik, przyczepka, rowery, żarcie, picie i w drogę. Kluska w foteliku odstawiła na starcie mały koncert, bo ją chwilę wcześniej siłą zabrałam z piaskownicy. Moje dziecko wie, gdzie jest piaskownica i zawsze tam skręca, jak tylko wyjdzie z klatki, a wszelkie próby zniechęcenia jej spełzają na niczym. Albo ja jakaś miętka jestem. Syrenka wyłączyła się w momencie założenia kasku. Tak jakby mała pamiętała wczorajszy krótki wypad do lasu na rozgrzewkę. A raczej na zmarzlinkę, bo ciepło nie było.

Ruszyliśmy w porze snu, więc było ryzyko odlotu podczas jazdy. Ale tak do końca w to nie wierzyłam. Dopóki nie zobaczyłam dyndającej główki z boku fotelika. Stooop! Wyprostowanie dziecka, jeszcze z kilometr jazdy, żeby zasnęła mocniej i delikatne przekładanie jej do przyczepki i okładanie kocykami. Korzystając z okazji pojeździliśmy sobie po okolicy nieco więcej, niż plan zakładał. Ale w końcu trzeba wjechać na wertep do lasu. I tak pomalutku dotarliśmy w okolicę, gdzie tata Kluski wypatrzył parę dni temu fioletowe grzybki, jakby maczane w denaturacie. Specjalnie robimy marynatę do straszenia gości. :) Kluska obudziła się niemal na miejscu, na ostatniej prostej. O dziwo bez płaczu, choć niekoniecznie zadowolona, dlatego wyjęliśmy ją jak najszybciej.

A na miejscu... las! Drzewa, paprocie, szyszki, szyszunie!

Nie mogło być lepiej :)

Kluska uwielbia szyszki, ale chyba nigdy nie trafiła się jej ścieżka z takimi ilościami. Hurtownia szyszek po prostu. Usiadła na środku, przekładała z ręki do ręki, oddawała nam to znów zabierała. Najszczęśliwsze dziecko świata! A my chyba najszczęśliwsi ludzie na ziemi obok niej. Jakimś cudem udało się złapać ten moment szczęścia na zdjęciu.

Po wyhasaniu się po lesie i paru przegryzkach nadszedł czas pożegnania z lasem. Oj, pewnie będzie ryk. A tu nie. Cisza. Kluska bez problemu dała się zapakować w fotelik, kask na głowę, nogi w pętle i do domu. Jeszcze piskała po drodze z radości (bardzo bardzo wysokim C, ała moje uszy). Trzeba jej było dawać po drodze kwiatki, wafelki ryżowe i na koniec chleb, ale dzielnie dotrwała do końca jazdy. W domu tata szybko zrobił jajecznicę, aż Kluska tupała z radości w miejscu podczas jedzenia. Dopiero jak zaspokoiła pierwszy głód, dałam jej zupy i gotowanych warzyw z zupy do własnoręcznego jedzenia. Wychodzi na to, że jeszcze tej jesieni pojeździmy, może nie gigantyczne dystanse, ale zawsze jakieś (dziś wyszło około 27 kilometrów).

Ze złych wieści - znowu katar. Gdzieś mi majaczy górna trójka na dziąśle Kluski, a może czwórka, więc wypatrywałam go od jakiegoś czasu i już mamy drugi dzień z gilami. Nawet się dziwiłam, że do tej pory nie było, skoro ząb idzie. Wietrzymy ją na powietrzu, bo to ponoć pomaga i chyba dziś wieczorem było lepiej niż wczoraj. No nic, albo ją tymi ostatnimi wycieczkami załatwimy do końca, albo się jej polepszy. Leczony siedem dni, a nieleczony tydzień, tak to leciało? Staram się być dobrej myśli, choć najbliższe noce będą cięższe. Ale kto nie przetrzyma jak nie my!