Czy to już ostatni bałwan?

Nie wiem ile razy jeszcze spadnie śnieg w tym roku, ale coś czuję, że żaden nie utrzyma się dłużej niż ten z poniedziałku. Na dodatek spadło go tak mało, że nie przyszło mi do głowy spojrzeć w kierunku sanek. Właściwie nie pomyślałam nawet o lepieniu bałwana, ale tata Kluski się uparł wyjść. No to wyszliśmy, przed sam blok, żeby daleko nie latać, bo zbliżała się pora drzemki, która może nie jest święta, ale Kluska robi się wówczas bardziej marudna i awanturuje o byle co.

Jako że tata Kluski podczas lepienia kul chciał mieć względny spokój, zabraliśmy łopatkę z kubełkiem, żeby dziecię miało własne zajęcie. No i owszem, miało, robiło babki ze śniegu. Spojrzałam na ten mokry śnieg, jej polarowe spodnie i pomyślałam, że rajstopy powinny przemięknąć za jakieś pół godziny, więc mamy czas. I rzeczywiście, mokre portki w niczym nie przeszkadzały.

Polar to jest bardzo mądry wynalazek. Niby całkowicie sztuczna tkanina, a jakaś taka odporna. Na WSZYSTKO. Jesienno-wiosenna kurtka też dała radę. Całe szczęście w tym rejonie nie było psiej kupy. Ale co tam, i tak kurtka od jakichś dwóch miesięcy jest do prania, ale ciągle o tym zapominam i w ostatniej chwili zaschnięte resztki jedzenia zeskrobuję za pomocą wilgotnej gąbki. Grunt to zakupić ubranie we właściwym kolorze. A poza tym kiedyś dywany prało się w śniegu, to chyba czyszczenie mamy zaliczone? ;)

Zmiany, zmiany, zmiany. Już dawno znudził mi się niemowlęcy wygląd bloga, ale nie mogłam się zebrać do gmerania w szablonie. Niby łatwo, ale jednak trudno, jeśli nie grzebało się w nim od dwóch lat. Z tłem poszło łatwo, z obniżeniem "ciała" bloga gorzej, ale w końcu po pół godzinie walki się udało. Jedna głupia linijka, nosz. Może później wszystko jeszcze zazielenię, to nie jest wersja finalna. Nie chcę "białego" bloga, bo za dużo takich w sieci i mi samej zaczynają się mylić. 

Z innych wiadomości, zapisuję Kluskę do przedszkola. Znalazłam fajne niepubliczne już jakiś czas temu, ale nie mogłam się zebrać od jesieni, by wszystko pozałatwiać. Sprawę przyśpieszyło przyglądanie się przedszkolom państwowym. Ponieważ jestem zameldowana w innym mieście, nie pracuję na etat, nie jestem matką samotną ani wielodzietną, a na dodatek chcę dziecię umieścić w placówce na 4-5 godzin a nie na 8 - Kluska jest bez szans. Za rok to się zmieni, bo wchodzi ustawa, która nakazuje znaleźć miejsce w przedszkolu dla każdego czterolatka. Tylko czy na lepsze? Już widzę te czterdziestoosobowe grupy z jedną panią. Bo przedszkola nowe się raczej nie zbudują, a dzieci jakby nie ubywa. No może trochę, bo pięciolatki pójdą do zerówek przy szkołach, ale i tak czarno to widzę. Zatem idziemy trybem półekonomicznym, łączymy opiekę zinstytucjonalizowaną z babcią.

Przeszkód oczywiście jest trochę. Kluska nadal mało mówi, na dodatek w odpieluchowaniu nastąpił regres. Na kilka godzin może mi ją przyjmą z pieluchą, bo w przedszkolu jest kilkanaścioro dzieci w wieku 2,5-5 lat na dwie panie, ale jeszcze nic nie wiem na pewno. Chcę by była w przedszkolu na pewno od września, a wiosną "jak się da".

Decyzję oddania jej wcześniej do przedszkola podjęłam dlatego, że dziecko mi się zwyczajnie w domu nudzi. Widzę, jak się garnie do ludzi, a u nas w kółko te same twarze. Na dodatek w lesie błoto przez ciągłe odwilże i nasze pomysły o spędzaniu w nim czasu zimą ugrzęzły na bagnach. Szukam więc alternatywy. Kluska zawsze po pobytach w klubikach z dziećmi wraca rozgadana. Mało z tego rozumiemy, ale ewidentnie towarzystwo innych dzieci ma na nią dobry wpływ. Oprócz standardowych ćwiczeń stymulujących chcę jej dać trochę przykładu od rówieśników. Jak się nie uda - trudno, nie ma ciśnienia.