Centrum Kopernik i Galeria Bzzz!

Ciężko się robi relację z wydarzeń, w których nie brało się udziału. Spróbuję połączyć relację babci, wujka i zdjęcia na w poły zachwyconego i zaintrygowanego dziecka.

Chyba każdy Warszawiak wie, gdzie znajduje się Centrum Kopernik i czym jest, ale w końcu nie wszyscy czytelnicy tego bloga mieszkają w stolicy, a poza tym nie ma obowiązku uczenia się na pamięć lokalnych atrakcji. Mogę tylko powiedzieć, że to nie jest tak, że miejsce nadaje się tylko dla starszych dzieci. Nawet przeciwnie. Wydaje mi się, że to właśnie biegające małolaty mogą mieć w tym miejscu największą frajdę. Dlaczego? Bo jeszcze nie myślą schematami wtłoczonymi przez kulturę i najbliższych, jeszcze poszukują, jeszcze tworzą. I jeszcze nikt im nie zdążył powiedzieć, że robienie czegoś inaczej niż wszyscy to coś złego.

Centrum Kopernik to tak naprawdę Mekka ludzi miłujących myślenie twórcze, odkrywanie praw rządzących naturą, lubiących eksperymenty i doświadczenia. A przy okazji ceniący sobie trochę ruchu. Dziecię skorzysta tu podczas godziny więcej, niż dzięki nibykreatywnej zabawce za milion pięćset sto dziewięćset. Dorosłym te zabawy mogą się wydawać trywialne, ale pamiętajmy, że my mamy stare mózgi i zabawa pianą czy obserwowanie działania kół zębatych tylko dla nas nie ma żadnej wartości. A może jednak? A jeśli i my odkryjemy tu coś niebywałego? Warto choć raz się przekonać.

Ciekawe jak to się psuje. 

Mogłam zabrać narzędzia dziadka. 

Bez śrubokręta ani rusz.

O, pianę to ja znam z wanny!

Jak to się odkręca, hmmm...

Bilety nie są tanie. Zwłaszcza w przypadku jednorazowej wizyty. Ale jeśli panujemy bywać regularnie, to opcja biletu rocznego dla czterech osób może się opłacić (maksymalnie dwoje dorosłych i dwoje dzieci, więc mama z trojgiem dziatek musi niestety dopłacić, co uważam za czyste draństwo, no ale tu jest Polska, taki klymat). Do planetarium i minilabów bilety kupuje się osobno. Otwarte jest najczęściej między 9-18, w maju i czerwcu od 8. Warto przyjść z samego rana, bo potem robi się tłum. A i najważniejsze. Kolejka po bilety na miejscu jest ogromna. Lepiej bilet kupić z wyprzedzeniem on-line.

Jeśli chodzi o maluchy od 2 do 5 roku życia, jest dla nich specjalna Galeria Bzzz! Ciężko ją znaleźć na głównej stronie CK, dlatego linkuję oddzielnie. Zwiedzanie wg organizartorów trwa około godziny. Jest to rodzaj wielkiej fortecy z niespodziankami. I tu zaznaczę, że zabierając dziecko powinniśmy spakować ubranie na zmianę. W  galerii jest sporo wody, którą łatwo się ochlapać. Problem z Kluską w galerii polegał na tym, że ciężko ją było oderwać od którejś z atrakcji, żeby zaprowadzić do drugiej, skąd znów nie dało się jej wyciągnąć. Tak że była tam raczej dłużej niż godzinę.

CK ma też swojego Instagrama, którego polecam :)

Jeśli po wizycie w świecie nauki będziecie mieli jeszcze siłę na cokolwiek innego, polecam podejść do podziemi BUWu, do kręgielni Hula-Kula. Kręgielnia słaba, ale za to klubik dla dzieci pierwsza klasa. Zwłaszcza dla tych mniejszych i ruchliwszych. Wszędzie nisko i miękko. Jeśli moje dziecko wraca stamtąd bez rozwalonej głowy i siniaków, to oznacza, że jest bezpiecznie! Trzeba się śpieszyć, bo HK siedzi tam tylko do końca marca. Chyba że więcej zapłaci. Biblioteka ma dość imprez wieczornych z łysymi panami. W ciągu dnia jest tam prawie cisza i prawie spokój. ;)

A w domu obstawiamy zakłady, które pewnie skończą się nierozegraną. Klusię na początku zeszłego tygodnia zwróciło kolację. A potem miało lekką rewolucję. Wszystko szybko minęło, potrzymaliśmy ją na lekkostrawnej diecie, ale nadal kolor wydzielin zewnętrznych stałych jest podejrzanie jasnożółty mimo przyzwoitej konsystencji. Wielka Matka Internetowa Google twierdzi, że to typowe po rotawirusie. Hm. Obstawialiśmy raczej przeżarcie oliwkami, ale są poszlaki, że mogła złapać coś właśnie w klubiku HK, w końcu lizała kulki. Albo w pociągu, bo lizała siedzenia. Nie wiem, kostkę soli jej kupić, żeby przestała wszystkie zarazki z mebli zlizywać? Nu, jeśli to jednak jelitówka, to opłaciło się szczepić. Trochę nas rąbnęło po kieszeni, ale wizja tygodnia w szpitalu z biegającą dwulatką pod kroplówką nijak nie mieściła się w mej ciasnej głowie. No ale pewności nie ma, może to zwykła dolegliwość żołądkowa.

Z innych wieści, naszły mnie wątpliwości okołoprzedszkolne, mam jeszcze parę niepaństwowym placówek w zanadrzu, planuję okiełznać moją fobię społeczną i odwiedzić jeszcze kilka w celach porównawczych. A potem zapłakać nad pustym portfelem, albo spakować namiot, dziecko, zapałki do gotowania obiadu i zamieszkać w leśnym szałasie. ;)