Zamiast kołysanki

Tata Kluski i Kluska od pierwszych dni trzymają sztamę i spiskują przeciwko mnie. Nawet smakują im te same rzeczy. Mają podobny charakter i chociaż mała odziedziczyła sporo po mnie, to jednak bardziej przypomina tatę niż mnie. Ja w jej wieku byłam, można to śmiało stwierdzić, wcieleniem szatana. Na dodatek opieprzającym swoją mamę pełnymi zdaniami (nauczyłam się mówić w tym samym czasie, co chodzić).

Do tej pory nie wiedzieliśmy, co to jest lęk separacyjny. Kluskę wychowywało niewielkie stado, każdy był znany i lubiany, dziecko czuło się bezpiecznie, nawet jak rodzice wyjeżdżali na parę tygodni. Po powrocie dziecię tylko się uśmiechało z radością, że wróciliśmy.

Teraz jest inaczej. Zmiany nie nastąpiły nagle. To nie skok rozwojowy, ale rodzaj świadomego ukochania mamy. Tata jest nadal fajowy, super kumpel i istota karmiąca. Ale jak się dzieje coś złego, to płacz i do mamy na ręce. A płacz jest o wszystko, na dniach doszły ryki z okazji ubierania, nie tej płyty co trzeba, nie czegokolwiek. To się nawet nasila i wcale na to nie narzekam. Dziwne, nie? Ja, której mi nieśpieszno do zajmowania się dzieckiem cały dzień, z przyjemnością biorę ją na ręce, z przyjemnością przytulam i całuję. Ale, ale, ona się sama nastawia! Tu całuj mama i jeszcze tu i tu! Nie powie, ale się tak przekręci, że wiadomo, gdzie trzeba cmoknąć. :)

No to co robić, cmokam i cmokam. I tu i tam. A okazji mam ostatnio więcej, bo się uparłam nauczyć Kluskę samodzielnego zasypiania bez telewizora. Idzie mi coraz lepiej. Co prawda nadal siedzę z nią w kojcu i się przewalamy z kąta w kąt, aż mała znajdzie sobie dobrą pozycję i uśnie, ale są spore postępy. Na przykład sen przychodzi dużo szybciej. Czasem już po 20 minutach, choć bywa, że przewalamy się w kojcu ponad godzinę. Ale jest coraz mniej płaczu i prób ucieczek. Dodałam też wyłączenie telewizji. Najpierw przełączyłam na śpiącą rybkę z mini-mini, a dopiero później, po kilku minutach powiedziałam, że rybka jest zmęczona, idzie spać i my też. I wyłączyłam tv. Trochę płaczu było za rybką, ale o dziwo krótko i bez histerii. No proszę. Ale może to taki lepszy dzień, dziś w ciągu dnia dziecko samo wzięło tetrową pieluszkę, wbiło się do kojca i poszło spać. Tak po prostu bez biegania po chałupie!

Zazwyczaj to wygląda tak, że gdy widzę ją zmęczoną, biorę pieluszki tetrowe do przytulania (nadal nie umie bez nich spać), wbijam się razem z nią do kojca i zamykam wejście. Na wszelki wypadek przed rozpoczęciem zabawy w naukę przeczytałam sobie fragment książki Tracy Hogg i utwierdziłam się w przekonaniu, że efekty będą widoczne nieprędko, najwcześniej po trzech dniach. U nas w zasadzie zaczęły być widoczne po tygodniu, ale to moja wina, bo odpuściłam zabawę z kojcem na kilka dni. Za dużo zleceń i nie mogłam jednocześnie zajmować się małą i pracować.

A dlaczego akurat teraz? Kluska zaczęła przychodzić do mnie do pokoju, układać sobie poduszkę pod głowę i nakrywać się kołdrą. Czemu nie miałaby spać u mnie? Bo wytrzymuje pod kołdrą góra kilkanaście sekund i wyrywała biegać dalej. Tak się jej nie uśpi. Ale to nie znaczy, że nie trzeba szukać innych sposobów. Zawsze byłam przeciwna stosowaniu typowych "metod wychowawczych". Dzieci są różne i nie można ich jednakowo traktować. U jednego zadziała, u innych narobi niepotrzebnego bigosu. Już lepiej popełniać błędy i ponosić ich konsekwencje. I dzięki nim lepiej poznawać swoje dziecko. Ja jej nie wychowuję, ja uczę ją, że przed snem trzeba zwolnić, wyciszyć się, położyć, przytulić, zamknąć oczy i spróbować zasnąć. Najtrudniej to wytłumaczyć stopom, one mają chyba odrębne małe móżdżki w piętach. ;)

 Większość dwulatków śpi już zazwyczaj w normalnych łóżeczkach. U nas ta opcja jeszcze długo będzie niedostępna z racji lunatykowania Kluski. Za bardzo się kręci przez sen, spadłaby nawet mimo barierki. Ona się nie turla, ona siada, niemal wstaje i przekręca się w drugi kąt kojca, wszystko bez budzenia się. Dokładnie jak mój brat, przez co do 3 roku życia spał w jednym łóżku z mamą. Nie dało się inaczej, po prostu spadał. Potem już miał duże łóżko, a i tak potrafił chodzić po mieszkaniu po nocy bez budzenia się... hyyyy... mam nadzieję, że Klu z tego szybciej wyrośnie.

Temat odpieluchowania chwilowo zamknięty. Tu nastąpił regres. Dziecko, które od czasu do czasu robiło coś na nocnik, teraz przy próbie zachęcenia do skorzystania z przybytku idzie do torby, wyjmuje pieluchę i przynosi tacie lub mamie. Wszelkimi możliwymi sposobami daje nam do zrozumienia, że lubi pieluchę, mokro jej nie przeszkadza i mamy szanować jej wybór, a nie jakieś fanaberie z nocnikiem czy kibelkiem odstawiać. Tia. Uporu jej nie można odmówić, ta cecha to po tatusiu!