Tulimy!

Chyba dotarłam do tego etapu, kiedy rodzic jest w stanie pisać prace naukowe na temat wpływu telewizji na dziecko. Na przykładzie konkretnej bajki. Bajek Kluska zna całe mnóstwo, zazwyczaj są to bajki z repertuaru kabaretu Potem, ekranizacje powieści Astrid Lindgren i Tove Jansson, jakieś filmy typu Madagaskar czy Stefan Malutki oraz one. Teletubisie.

Teletubisie za czasów początku moich studiów przemykały mi w telewizorze w ramach czegoś, co się zaraz przełącza na inny kanał. Takie tam śmieszne istotki o mózgu wielkości orzeszka. Kto by to oglądał. Nawet ja, dozgonna chyba wielbicielka kreskówek i książek_dla_dzieci. Zauważyłam je dopiero po aferze z damską torebką Tinky Winky'ego. I chyba wtedy zaczęłam czuć do nich sympatię. Tak jak swojego czasu kompletnie mnie nie ruszała Hello Kitty, ale odkąd się komuś skojarzyła z piekłem i szatanem... no kocham po prostu (chociaż sama kreskówka jest dla mnie nadal nieoglądalna, chyba mam za stary mózg). ;)

Co z tymi Tubisiami? One się tulą! Tulimy! Wołają i przytulają się do siebie. W pierwszej chwili nie skojarzyłam z tym, że od kilku miesięcy moje dziecko przytula się do mnie namiętnie. Wcześniej robiło to rzadko, w bardzo kryzysowych sytuacjach, ale bez przesady. Ostatnio tuli się tak o, czasem nawet bez wyraźnego powodu. WTF? Wreszcie skojarzyłam z momentem w Teletubisiach. Jak? A, bo od paru dni mamy się tulać we trójkę. Zagania mnie i tatę Kluski do jednego pokoju i mamy się tulać bez końca. Drzewom w lesie też się obrywa, w końcu idealne do tulania, bo nie uciekają i nie rozłażą się po okolicy jak rodzice.

Co jeszcze złapaliśmy z Teletubisiów? Turlanie się po trawie. Mamy na dvd odcinek z tarzającymi się dziećmi. Raz obejrzała i zaczęła się tarzać po wszystkim celowo. Na Teletubisiach podpatrzyła także stepowanie i taniec irlandzki. Nie bardzo jej wychodzi, ale próbuje.

Żałuję, że nie mamy żadnego odcinka o robieniu do nocnika, czy zasypianiu bez mamy i taty, tyle by nam to w codziennym życiu ułatwiło, że hej! Chociaż z usypianiem idzie coraz lepiej. Jak dobrze trafimy w moment, dziecię od razu układa się do snu i po góra kwadransie śpi. Ja lub babcia tylko musimy być obok w kojcu. Aż trudno uwierzyć, że to tak szybko poszło. Kluska zasypia przy nocnej lampce, bez telewizora, choć czasem przed snem chwilę ogląda fragment bajki, ostatnio częściej z tatą sortowanie tańcami węgierskimi. Taki wieczorny rytuał. Najpierw tańce ludowe u taty na komputerze, potem do mamy na ręce i spać. Drzemka w ciągu dnia jest nieco trudniejsza, zależy od tego o której mała wstanie i jak długo biega po placu zabaw, ale też idzie bez porównania szybciej i przyjemniej niż poprzednio. Pomyśleć, że parę miesięcy temu byłam tym dość załamana. Czy ona kiedykolwiek nauczy się sama zasypiać? Bez bujania? Noszenia? Wożenia w wózku? Przyzwyczailiśmy ją tak, to trzeba było się męczyć. Na szczęście dwulatki bywają pojętne i dają się przekonać do nowych rozwiązań, byleby same chciały, a z tym wiadomo, różnie bywa ;)

Poza tym nadal bywamy w lesie, nadal zbieramy grzybki, czasem trochę zmokniemy, czasem wcale, ale i tak dostaniemy kataru... no dobra, tylko Kluska dostała, a ja się zaraziłam. Ale po paru dniach zdrowiejemy, więc to chyba nie wyprawa do lasu, tylko jakiś zwykły wirus się z piaskownicy przyplątał. Raczej niegroźny sądząc z przebiegu choroby u mnie (zawsze przechodzę 2x gorzej niż Kluska, a po jednej dawce aspiryny jestem niemal zdrowa, tylko coś drapie w gardle jeszcze).

Tak że nic nowego, łapiemy słoneczne weekendy by znikać na dalsze wyprawy (ciągle piszę relację z weekendówki do Dęblina i Puław bez Klu), pracuję w tak zwanym międzyczasie, mało przez to śpię i z niczym się nie wyrabiam, a już najmniej z wszystkimi moimi blogami. No cóż, jak się było bezdzietnym singlem, to się miało czas na wszystko, teraz niekoniecznie. Ale i tak jest lepiej niż rok czy dwa lata temu. Serio, chyba ten najgorszy etap opieki nad dzieckiem za nami. Nawet pomijając kwestię pieluch, bo to akurat w moim wypadku najmniejszy problem.