Ne ba!

Notuję, bo zapomnę. Jak zapewne wiecie, po schizach z etapu niepełzania i nieraczkowania Kluski (zaczęła na sam koniec normy) musiałam sobie znaleźć jakąś schizę zastępczą. Co to za matka, co się w kółko nie martwi i nie gryzie. No to sobie znalazłam schizę dotyczącą mowy, bo Kluska z gadaniem ma mniej więcej tak, jak miała w zeszłym roku z raczkowaniem. To znaczy po co gadać, jeszcze skakać wokół mnie przestaną. W przeciągu ostatnich tygodni zaczęła produkować różne pojedyncze sylaby na określenie czegoś. Z braku wprawy w odczytywaniu chińskiego nie mieliśmy szans zrozumieć, co do nas mówi. Co oczywiście tylko ją zniechęciło. Ale pomału, pomału, robimy postępy, a ona coraz chętniej się z nami komunikuje w inny sposób, niż tylko pokrzykiwaniem, mruczeniem czy wymownym chrząkaniem.

Ostatnio na wycieczce bawiąc się błotem z wyschniętej kałuży utytłała sobie porządnie dłonie. I nie dało się ich sprawdzonym sposobem otrzepać. Wówczas zwróciła się do taty mówiąc "ne ba, ne ba" (a może to było "ne bu"?). Jasny, czysty komunikat. Każdy rodzic od razu by wiedział, o co dziecku chodzi - ale nie my. Drogą dedukcji doszliśmy do wniosku, że "ne ba" mogło oznaczać "nie da się" lub "nie bardzo". A może "nie udało mi się"? Jeśli macie jakiś pomysł, to wpiszcie w komentarzach. Odczytywanie komunikatów od dziecka to ważny element zachęcania go do porozumiewania się w ten sposób. Sęk w tym, że jeśli chodzi o odczytywanie intencji innych ludzi jestem zupełnym antytalenciem. Jeśli mi ktoś jasno nie wyłoży kawy na ławę - nie mam szans się domyślić. Z dzieckiem trochę łatwiej, z natury nie mataczy, mało kłamie (w porównaniu do dorosłych) i nie owija w bawełnę. Ale i tak nie jest mi łatwo. Większość naszych "rozmów" z Kluską to zabawa w zgaduj zgadula.

Oczywiście mogłabym na spokojnie pójść do neurologopedy, ale z tego co się zdążyłam wywiedzieć, w tym wieku zazwyczaj zaleca się czytanie dziecku (a czytaj dziecku biegając za nim, albo gdy Ci książkę wyrywa), mówienie powoli (tu się przyznam, gadam jak z rakiety, muszę się pilnować, by przy Klusce mówić wyraźnie i wolniej) oraz inicjowaniem zabaw polegających na werbalnej komunikacji. Z tym ostatnim kiepsko, bo Klusię ma taki charakter, że to ona decyduje jak i kiedy się bawi, a nie reszta świata. Można jej proponować różne zabawy, ale niestety najbardziej lubi biegać, gonić, rzucać, łapać, włazić, spadać. Od wielkiego dzwonu przejrzy coś ze swojej kolekcji książeczek, ale też od niechcenia, dla zabicia nudy. Zdecydowanie preferuje kontakt z żywym człowiekiem, z żywym liściem czy kwiatkiem, z piaskiem, błotem, wodą czy kamieniem. Ostatnio nawet próbowała jeden połknąć, na szczęście w porę jej wyjęłam z buzi. Masakra! No ale dobra, dziecko bliżej natury i tak dalej ;)

Mimo wszystko jestem lepszej myśli, bo po dość długim okresie stagnacji nareszcie jest postęp. Tyle co ślimaka w maratonie, ale lepszy to niż nic. Mam w planach podjąć bardziej zaawansowane kroki po bilansie dwulatka, kontakt z logopedą czeka nas i tak. Pojedyncza kontrola u specjalisty nie zawadzi, warto wiedzieć, że po uzyskaniu skierowania od lekarza pierwszego kontaktu logopeda jest jak najbardziej refundowany z poziomu NFZ. I o dziwo ponoć nie ma strasznych kolejek (w moim małym miasteczku). To znaczy nie takich, jak do neurologów i rehabilitantów.

Z innych spraw - wpadłam na pomysł przygotowania mikroankiety dla rodziców mniej lub bardziej znajomych, którzy mają już doświadczenie w podróżowaniu z dziećmi z rowerami. W komciach pojawiają się czasem pytanie odnośnie tego sposobu wożenia dziecka. Pomyślałam, że tylko moje doświadczenie to za mało, więc być może za jakiś czas pojawią się tu krótkie opowieści gościnne :)