Glut

Nie wiem ile to dziecko ma zębów, ale zdecydowanie więcej niż by się można spodziewać. Wydawało mi się, że już wyszły wszystkie, ale ostatnie objawy wskazują, że ostał się jakiś zapasowy. Świadczą o tym: łapy w buzi, nadmierne ślinienie, krosty na brodzie, łatwe wpadanie w gniew i to. Najgorsze ze wszystkich. Przezroczyste lejące się paskudztwo. Z nocami różnie. Raz mała się obudzi w środku nocy i baluje 3-5, raz prześpi całą, tylko od czasu do czasu popłakuje przez sen za smokiem. Czyli w sumie lajtowo, jak na trzonowce.

Owszem, bywają dni takie jak wczoraj, gdy na cholerny ząb nałoży się migrena. Już drugi raz przyłapałam Kluskę na silnej reakcji na zmianę pogody. Pierwszy raz w tym roku, gdy szedł sławetny wiosenny orkan, drugi raz wczoraj, gdy do Polski zbliżała się Yvette. To jest niestety dziedziczne. Ból głowy związany ze zmianami pogody odziedziczyliśmy z bratem po naszej mamie. Pierwszą migrenę pamiętam z czasów zerówki, ale mogłam miewać już wcześniej, tylko tego nie skojarzyłam. Teraz padło na biedne Klusię. Przez ból głowy i rwące dziąsła nie mogła zasnąć. Dlatego nie lubię wiosny. Przez serie migren.

W końcu Klu dostała z tego wszystkiego ataku histerii (charakterystyczna czkawka). Przez chwilę usiadłam z boku i się zastanawiałam, co robić. Ona wyła w kojcu, a ja kombinowałam, żeby nie pogorszyć sprawy. Postanowiłam spróbować delikatnego dotyku, ale bez przytulania. Przestała wyć czując moją dłoń na twarzy. Kolejny raz tego wieczoru wlazłam do kojca i starałam się tylko przytrzymywać jej głowę. Jeszcze trochę pojękiwała (klasyczna histeria miewa nawroty, echo pierwszego wstrząsu), ale i to minęło. W końcu pochylona nad nią siedziałam w pozycji modlącego się Muzułmanina, jej głowa leżała na mojej zgiętej ręce, a nogi i ręce wierzgały ze złości. Spojrzałam jej prosto w oczy i powiedziałam "przepraszam". Zrozumiała. Uśmiechnęła się do mnie przez łzy.

W takim wypadku jakiekolwiek przytulanie nie działa. Nawet noszenie na rękach nie działa. Dzieciak się wyrywa i chce biegać. Człowiek na zmianę nosi, na zmianę uczestniczy w zakładaniu butów, kapci i dodatkowych spodni od piżamy, wreszcie toleruje przestawianie butelek z mineralką i zabawę magnesami z lodówki. Ale o bieganiu nie ma mowy. Nie wtedy, gdy dziecko ma ze zmęczenia problemy z równowagą i wpada na meble. Trzeba uzbroić się w anielską cierpliwość i myśleć. Dużo i intensywnie szukając nietypowych rozwiązań (nie chcę jej za często szprycować panadolem). No i prędzej czy później dziecię śpi. Jak ja się cieszę, że takie dni to raczej wyjątki od reguły niż zasada. Oby szło ku lepszemu. W zasadzie dzisiaj było o wiele lepiej. Ale to już zasługa babci, Kluska przy niej zachowuje się zupełnie inaczej. Przy babci się nie fika, bo babcia się nie da rozstawiać po kątach tak jak my ;)

Z lepszych wiadomości - widzę mały rozwój mowy. Pojawiają się jakieś la-ba, ba-ma, ha-ba i inne tego typu próby opisywania rzeczywistości. Kompletnie nic z tego nie rozumiemy, ale to oczywiście nasza wina ;)

Zamiast fotek tematycznych we wpisie - dobra lasu. W domu jest ciemno, poza tym koszmarny bałagan, co Was będę straszyć. Lepiej sobie przyjemniejsze widoki pooglądać. Gdyby jakiś książę szukał pantofelka Kopciuszka, to mogę podać namiar gps ;)