21

Oczko! Bardzo lubię tę liczbę. W ogóle lubię cyferki, liczby, ułamki, wykresy, funkcje i tak dalej. Łatwo je objąć rozumem, nie trzeba się niczego domyślać ani wykazywać intuicją, której w zasadzie nie posiadam. Co mi często robi przykro w życiu. A tym bardziej innym. Zdarza mi się powiedzieć bezmyślnie coś, o co ludzie się obrażają. Bo za prosto z mostu. No trudno. Ja z tych, co w domu powieszonego gadają o sznurku.

Intuicji matczynej tudzież rodzicielskiej też nie mam za grosz. To znaczy próbuję ją mieć, ale najczęściej wychodzi zabawa w "zgaduj zgadula". Od kilku dni Kluska w wannie odstawia teatr. Wstaje, zaczyna pokazywać rękami i próbuje dać coś do zrozumienia. Zgaduję czy picie, czy zapalić światło, czy dać zabawkę, czy zawołać tatę, czy polać wodą. Nie, dalej stoi. W końcu metodą eliminacji doszłam do tego, że ona mi przypomina o myciu zębów. Mam jej podać szczoteczkę z pastą. A czasem zapomnę, bom wyrodna, jak wiecie. Ta. Niestety po paru dniach okazało się, że to już nie chodzi o mycie zębów tylko co inszego. Trochę mi się kończą pomysły, a mokre dziecko marznie. Halpunku!

Zaczął się maj. Wybieramy się do Warszawy jako sójki za morze. A to się na siebie pogniewamy, a to się nie zdążymy spakować, a to się spakujemy, ale pogoda się popsuje. Termin chwilo z czwartku przesunął się na niedzielę i mam coraz mniejszą nadzieję, że się uda. Wszystko przez wózek, który chcemy przewieźć na moim rowerze. Zwykła parasolka, ale razem z sakwami i wbijaniem do pociągów, chodzeniem po schodach i powrotem (wszystko z dzieckiem w foteliku) robi się niezła wyprawa. Tym bardziej że chcemy jednego dnia zahaczyć o Włochy, Pole Mokotowskie (spotkanie z babcią EL) i Powiśle.

Ostatnie podrygi ciepłej pogody wykorzystaliśmy na parę wycieczek rowerowych. Jedna do wujka dziadka, który wyjechał (nie zadzwoniliśmy się upewnić i pocałowaliśmy klamkę od furtki), jedna na łąki pod ciepłownią i jedna, najdłuższa jak do tej pory czyli dwudziestokilometrowa - do mostku nad Pisią Gągoliną. Cudowna nazwa dla rzeczki, prawda? Sama rzeka w tym miejscu ma naturalne, wijące się koryto. Wiosną wygląda przepięknie. A obok jest polana i mało używana zapiaszczona leśna droga. W sam raz dla biegającego piszczącego Kluska.

Wymyśliliśmy też patent na zajmowanie Kluski podczas jazdy. Zazwyczaj trzeba było się często zatrzymywać, bo a to daj wafla, a to pić, a to daj zabawkę, a to nie. Tata Kluski wyszperał w szafie zniszczoną turystyczną biodrówkę i poprzywiązywał smyczami zabawki. Do kieszeni powrzucał wafle i suchary, a z boku zatknął butelkę z kompotem. Et voilà! Gotowe!

I to by było na tyle. Nie ma co podsumowywać. W tym miesiącu Klu specjalnie nie urosła, ani nie przytyła, więc nie mam o czym pisać. Nie gada też więcej. Co najwyżej lepiej biega, rzadziej się wywraca, jeśli chodzi o apetyt, to studnia bez dna. Potrafi za jednym zamachem wtrąbić kiszoną kapustę, ogórka, kaszkę z butli i jeszcze dopchnąć obiadem czyli spaghetti albo ziemniakami, cukinią, pomidorem, kalafiorem. W związku z czym brzuch mocno odstaje. Od razu widać że mały żarłok.

Co prawda Kluska nie umie mówić, ale bez problemu otwiera dużą lodówkę i niestety już plądruje. Ostatnio jej ulubionym pojemnikiem jest wiaderko z kiszoną kapustą. Jak już się jej kapusia nie mieści w brzuchu, to przekłada ją widelcem do garnka. Dziś próbowała gotować kapustę z magnesami z lodówki. Za rok pewnie będzie nie tylko sama sobie robić śniadanie, ale może i kawę tatusiowi przynosić ;)