10 m

Ten miesiąc był przełomowy pod tyloma względami (dziesięć miesięcy Kluska kończy jutro). Ledwo ruszające się dziecko nie tylko zaczęło pełzać, zaraz potem siadać, wstawać i raczkować. Chyba nigdy dotąd jej rozwój nie był tak gwałtowny. Poszło do przodu chyba wszystko poza mową. Trwam w permanentnym szoku. Na dodatek mało z nią przebywam, bo się dużo rzuciło roboty i innych wyjazdów, więc czas szybciej leci. Mała dobrze znosi rozłąkę. W lipcu czeka mnie co najmniej jeden dłuższy wyjazd, w sierpniu drugi jeszcze dłuższy, trochę boję się nadwyrężyć kluskowe przywiązanie. Ale też serce wyrywa się w świat, co robić.

Im dłużej Kluska jest na świecie, tym mniej się czymkolwiek przejmuję, chwilami zapominam o jej istnieniu. Aż tak. Nie tęsknię ani przez minutę, gdy wyjeżdżam do innego miasta. A jednak gdy się przytulamy, czuję że jest dobrze, że jest fajnie, że wcale nie musimy być wtulone w siebie cały czas, żeby odczuwać tę szczególną radość z bycia razem. Niemowlak pomału zamienia się w małe dziecko, które coraz więcej rozumie i wybacza. Na to ostatnie liczę niezmiennie od wielu miesięcy. Mało która kobieta "tak" kocha swoje dziecię, że by tylko od niego uciekać przy każdej sposobności. Coś mi się wywróciło na lewą stronę i chyba już tak zostanie. Nie mam wizji mojego najlepszego na świecie dziecka. Kiedyś dawno temu miałam jakieś marzenia odnośnie przyszłego potomstwa, ale rozwiały się one dość solidnie i mam nadzieję nie być rozczarowaną, że Klu będzie inna niż bym chciała. Czasami zastanawiam się jaka będzie. Jak bardzo będziemy się nienawidzić i czy w dorosłym życiu w ogóle będziemy mieć ochotę ze sobą rozmawiać. Czy będę obecny okres wspominać z rozrzewnieniem, czy przeciwnie - cieszyć się, że nareszcie minął. Wielka niewiadoma. Nie cierpię równań z wielkimi niewiadomymi.

Poza tym czytam sobie książkę o BLW. Trochę mi przy tym śmieszno, trochę straszno. Mało stykam się z beletrystyką, a już dziecięcą w szczególności, trudno mi o brak emocji. Jak każda książka o stylu życia zakłada pewne rzeczy na starcie, jest tak i tak, będzie tak i tak, jakie to proste. Tylko że w życiu nic nie jest proste i przewidywalne. Gdyby poradniki o najlepszych sposobach na robienie czegokolwiek podchodziły do swoich porad w ten sposób, raczej by się nie sprzedały. O czym by się nie czytało, zawsze będzie najlepsze, a metoda konkurencyjna zła i krzywdząca. To jest już nawet trochę nudne. Chyba wrócę do czytania fikcji o lataniu do innych galaktyk i innych problemów kosmitów lądujących pośrodku Rosji. Aczkolwiek książkę (Bobas Lubi Wybór) bardzo polecam, dość ładnie mówi, że każdy ma prawo jeść to co chce i ile chce, a dziecko to już najbardziej. I daje nadzieję, że za parę lat nie będą to frytki z chipsami, hamburger i słoik z Nutellą ;)

Kluska pomału uczy się żuć coraz większe kawałki jedzenia, prawdopodobnie mogłaby jeść to samo co my, ale wtedy jej dieta byłaby mało zróżnicowana. Słoikowo wychodzi dużo ciekawiej. Więc mój "niejadek" porywający wszystko co się da w zasięgu łapek jeszcze trochę poleci na papkach. Chyba że upoluje udko babci z talerza, jak w zeszłym miesiącu. ;)

Tup tup tup zbliża się szybkimi krokami, nabyłam paputki z mięciutkiej skóry. Zakupy w sieci to moje hobby i uzależnienie, czasami boję się wejść na alledrogo, bo znów coś wynoram i nie powstrzymam się od kupienia. A ze mną jest tak, że jak się nie mogę zdecydować między kwiatkiem a rekinkiem, to kupują oba i tak to się skończyło i teraz. Jestem niemożliwa. Dla kontrastu Tata Kluski liczy każdą złotówkę, więc się nam to jakoś kalkuluje. Cały czas na minusie, ale pojawiło się światełko w tunelu i póki co nie słychać dźwięku nadjeżdżającego pociągu ;)

Zęby postanowiły iść nie do końca symetrycznie, wdzięczny scerbulek miewa się obecnie tak:

I to by było na tyle, sama nuda i nie ma o czym pisać. Oby jeszcze trochę.