Złaz Harskiego

Wstyd mówić, od jak dawna nie byliśmy. Od jak dawna wybieraliśmy się z Kluską, ale a to pora roku (późniejszy termin i wyjazdy Kluski do ciepłych krajów), a to chorowaliśmy, a to w zeszłym roku szedł orkan i grupy dziecięcej po prostu nie było, w zasadzie na cały Złaz odważnych trafiło się kilka osób. Pogoda postanowiła nam wynagrodzić poprzednie lata i aura była idealna spacerowo. Kto mógł przewidzieć, że dzieci urządzą nam zamiast zwykłej pieszej wycieczki bieg? Ale nie uprzedzajmy faktów. Najpierw trzeba jakoś dotrzeć do Kampinosu z naszego Żyrardowa.

Gryplan był taki, że na sobotę Kluska jedzie z babcią do Warszawy, a w niedzielę skoro świt o dziewiątej trzydzieści przechwytujemy ją we Włochach i przez Bemowo, Stare Babice i Truskaw jedziemy rowerami do okolic polany Pociecha, gdzie było ześrodkowanie, a w naszym przypadku i początek trasy. Potem okazało się, że start był z parkingu. W sumie około 25 km, więc jakieś 1,5h jazdy.

Nadal korzystamy z pelerynki Coverover. Jesień to idealna pora na softshell.

Z atrakcji na trasie to między innymi klimaty kolejowe.

Jedziemy Dedeerami w kierunku Fortu Blizne Lazurową i potem odbijamy w lewo, gdzie przedzieramy się przez masakryczne skrzyżowanie (Warszawska nad obwodnicą). Nigdy więcej, trzeba to się nauczyć objeżdżać opłotkami. Z holem się bardzo słabo przechodzi na drugą stronę, bo przejścia dla pieszych mają zawijasy, a ulicą się i tak nie da, bo my zaraz z niej skręcamy w boczną uliczkę. No ale się udało.

W Babicach robimy postój turystyczny w celu obejrzeniu makiety słupa Transatlantyckiej Centrali Radiotelegraficznej (10 takich słupów stało kiedyś w lesie bemowskim, ostały się dziś jeno fundamenty i miejscami resztki podstawy słupów). Przypomina nam się, że przecież za ratuszem zrobiono mały skwerek, a że dzisiaj żadnych imprez nie było, to w ciszy i spokoju mogliśmy zjeść małe co nie co i przebrać Kluskę w bardziej "leśne" ciuchy. A poza tym się rozebrać, bo zrobiło się naprawdę ciepło.

Tata Kluski orientuje się, że zapomniał z kuchni rano zabrać mleka i jest problema w związku z kawą. Na szczęście znajdujemy po drodze otwarty sklep (niedziela handlowa) i udaje się zakupić brakujące wiktuały.

Dalej już na luzaku ulicą Sienkiewicza, która zamienia się w Mościckiego i tłumaczymy Klusce, kto to był. Bez zatrzymywania (brak czasu) mijamy kościół w Lipkowie i grzejemy do Truskawia. Tam przy pętli autobusowej zwiedzamy pomnik i znajdujemy dwie skrzynki geocache (z serwisu opencaching.pl i geocaching.com). Klusce się bardzo podoba znajdowanie skarbów.

Znów się rozbieramy, bo z ciepłej aura zmienia się w upalną. I pyk do lasu na polankę, by zjeść kolejne już żarełko. Kluskę trudno zagonić, bo ma ważną pracę, kijkiem oczyszcza daszek wiatki z igieł. Wreszcie tata Kluski rusza na zwiady, gdzie się podziała nasza grupa piesza (były pewne nieścisłości związane z punktem zbornym) i stawiamy się pod rozkazy naszych głównodowodzących, Ewy i Bartka.

Złazł Harskiego odbywa się co roku od lat 60, to była jego 53 edycja. Idzie i jedzie rowerem (bo są też trasy rowerowe) już trzecie pokolenie uczestników. Nasza grupa dziecięca ma przejść się drogą palmirską do szlabanu, skręcić w lewo, dobić do rejonu karczmiska i stamtąd dotrzeć na plac zabaw pod Truskawiem. Stamtąd wzdłuż drogi podejść do polany Pociecha. Okazuje się, że dziewczyny w wieku 4-5-6 i chłopiec 7 mają inne plany. Postanawiają trasę przebiec.

Dokładnie tak. Siedem kilometrów niemal ciągłym biegiem. A my za nimi z wywieszonymi ozorami, jeszcze ja i tata Kluski telepiąc nasze rowery z przyczepką. Oj, trzeba mieć zdrowie. ;)

Na szczęście są chwilowe postoje, by się grupa na przykład ze sobą zapoznała, a także pozowanie pod znakami orientacyjnymi i zwiedzanie urbeksów ze śmieciami.

Obok rezerwatu Cyganki również przebiegamy lekkim truchtem z przerwami na drewniane mostki, na których jest ciasno i trzeba się mijać powoli z tłumem rypiącym z przeciwnego kierunku.

W końcu docieramy do wiat piknikowych i placu zabaw, gdzie okazuje się jesteśmy długo przed planowanym czasem. No bo to miał być spacer. Zatem zalegamy tu i ówdzie czekając na resztę grupy oraz dojadając suchym prowiantem. Kiedy dzieci się nasyciły, ruszyliśmy do finału trasy czyli na ognicho i kiełbaski.

Ognisko na miejscu trochę kopciło, ale udało się upiec trzy kiełbaski i nawet ryś nie był głodny. Nasza maskotka trasy. Na miejscu spotkaliśmy wielu starych znajomych, odkryliśmy że wielu z nich ma dzieci niewiele młodsze od Kluski i w ogóle było fantastycznie. Ledwo weszłam na polanę, a ujrzałam starszaki łażące po drzewach, moje młodsze tarzające się po ziemi z inną dzieciarnią, reszta rodziców nie miała nic przeciwko, bo tym właśnie różnią się przewodnicy SKPB oraz pokrewne turystyczne, że lubimy, gdy dzieci biegają, brudzą się i świetnie bawią. Wiele par poznało się właśnie na wyjazdach. Mówi się, że SKPBol w trzecim pokoleniu rodzi się już z wibramem na stopach. Nie wierzyłam, dopóki nie ujrzałam tego siedmiokilometrowego biegu w paru ratach, gdzie zatrzymywaliśmy się po to, by dorośli mogli odpocząć, bo przecież nie dzieci, które w międzyczasie jeszcze bawiły się w berka i chowanego po lesie. ;)

Dzieciaki tak pysznie się bawiły, że żal było zabierać Kluskę do domu i zostaliśmy niemal do zmroku. Potem już po ciemku jechaliśmy do stacji Ursus-Niedźwiadek, gdzie mieliśmy wsiąść do pociągu. Po drodze złupiliśmy jeszcze jedną skrzynkę. Na stacji nie było biletomatu, więc musieliśmy w pociągu złapać konduktora. Wsiadanie w trójkę do pociągu z rowerami i przyczepką to nie lada wyczyn. A  tu nadjeżdża piętrus! Który ma miejsce dla rowerów na samym końcu, w wagonie sterowniczym.

Nie mamy tyle czasu, a tu Klusek marznie. No trudno, wbijamy się na krzywy ryj do przedsionka, Kluska leci usiąść na górze, a my szarpiemy się z przyczepką, by ją odczepić i udrożnić przejście. Potem jeszcze przeładowujemy rowery na drugą stronę, bo perony z lewej przechodzą na prawą. Konduktor na szczęście przychodzi sam i nie ma pretensji, tylko po prostu sprzedaje nam bilety. Kocham Koleje Mazowieckie i ich miły personel.

Po wyjściu z pociągu jeszcze tylko zejście po schodach, podjazd tunelem i standardowa droga do domu. Koniec przygód na dziś. Poniżej trasa wycieczki pieszej.

Route map for Złaz Harskiego 2018 Trasa Dzieci by lavinka lavinka on plotaroute.com