Zakupy

Alisa weszła ostatnio w kolejną fazę buntu, to znaczy pokazuje różki przy każdej okazji. A okazji ma sporo, zwłaszcza na spacerach. Jako że jest ciepło i mniej pada, to często lądujemy w piaskownicy, ale to jest tylko początek. Potem dziecię się nudzi pustym placem zabaw i idzie na zakupy. A mamusia tupta za nią, wszak odwrót jest niemożliwy. No chyba że się chce nieść do domu wierzgające i wrzeszczące na pół osiedla dziecko. Czasem praktykujemy, ale tylko w ostateczności. A raczej głównie praktykuje tata Kluski, który ma dość i ja ją przechwytuję. Łapię w przelocie plecak, gadam do siebie, że znowu będę pracować w nocy, ale idę. Czasem zabieram ze sobą wózek dla lalek, z nim Kluska zamienia się w odpowiedzialną matkę, która idzie kupić jedzenie dla dziecka.

Tatuś ją tak nauczył, wszak od dwóch lat robi z nią zakupy. Kluska wie, że jeśli się idzie z maluchem na spacer, to oczywiście do sklepu, żeby kupić mu jedzenie. I kupuje, a to suchary, a to chleb, a to wybiera kiełbasę ("Niam! Niam!"), a to nawet ostatnio trafiła amerykańskie przerośnięte truskawki. Jako że ostatnio uczestniczę w tych jej pomysłach, jestem zdumiona, jak dobrze się zachowuje, jak pewnie podąża w kierunku kasy i cierpliwie czeka w kolejce (no prawie, czasem trochę panią popędza). Dziś nawet dostała misia...

Historia z misiem jest jedną z tych, które gdy opowiadam, sama nie mogę uwierzyć, że się mi przytrafiły. Zakupy małe, udało się poprzestać na kiełbasie i kajzerce, dziecię przewiozło zakupy w wózku obok biedronki, bo chwilowo biedronka robi za "dziecko". Stoimy, trochę to trwa, mała się niecierpliwi, zaczyna się zastanawiać, czy nie obrać wersji alternatywnej i ominąć kasę, albo nie wrócić do zakupów. Ale jakoś udaje się zostać w rejonie płacenia. Mając oczy dookoła głowy jakoś udaje mi się wyjąć portfel, a tu pani zza lady wręcza memu dziecku nowego misia w folii. Mnie zatkało, dziecię przeszczęśliwe, biedronka z wózka powędrowała do plecaka razem z kiełbasą, miś zajął jej miejsce jeszcze w folii. Pytam się, ile kosztuje, a to nic, prezent od sklepu. Podziękowałam z wielkim WTF na twarzy i wyszłyśmy (Marcpol, jakby kto pytał). Jeszcze kółko wokół spacerniaka pod sklepami, tu tup po parkingu i wpadłam na pomysł, by dziecko pochwaliło się misiem babci.

No wreszcie skręciła w kierunku domu, czyli wrócimy do 13tej, Jupi! ;)

Powrót do domu odbywa się na takich zasadach, że robimy zakupy, a potem chwalimy się babci. Wczoraj chwaliłyśmy się Mikołajem z czekolady. Chyba stał w tym sklepie od grudnia, sądząc po jego twardości, dziecię ugryzło raz, znalazło zabawkę w środku i w zasadzie wszystko, nie dawałam jej więcej, ale też nie zabierałam na siłę. Kluska najbardziej lubi obierać czekoladowe specjały ze sreberka, a potem przestaje się obiektem interesować. Czasem kilka razy ugryzie, a potem oddaje. No bo skoro zawsze dostanie, jeśli się domaga, to się na słodycze nie rzuca. Dzięki temu unikamy rewolucji żołądkowych z nadmiaru czekolady. Rzuca się za to na pierogi z mięsem i rzodkiewki, taki efekt uboczny pozwalania jej jeść wszystkiego, czego zapragnie, z masłem orzechowym włącznie.

Tykając innego drażliwego tematu, z mową jakby lepiej, pojawiają się próby mówienia interesujących słów, Indianie brzmią jak "Dzianie", tego typu połykanie początków wyrazów. W większości kompletnie nie wiemy, co do nas mówi, ale że mówi, to jest jasne, bo już sama intonacja na to wskazuje. Wreszcie doczekałam się "Meow-Meow" w temacie kota. Doszło też nowe znaczenie "Niam-Niam", obecnie oznacza coś nie tylko pysznego, ale i pięknego. W sumie nawet się nie dziwię, w jej języku jest to najwyższa pochwała. :)

Poza tym mała pięknie pokazuje zwierzęta i przedmioty na obrazkach, układa proste puzzle (zwłaszcza drewnianego pingwinka od cioci M. - dziękujemy!), a nawet raz na tablecie ułożyła podpis horse pod koniem. Tak, mamy tablet, a dokładniej Kluska ma, bo to prezent dla niej, ale bawi się nim tylko podczas przyjazdów wujka, by nie miała jego nadmiaru i jednak miała szansę bawić się jak normalne dziecko. I te krótkie zabawy nauczyły ją z rozsypanych liter układać napisy pod zwierzętami. Czyli rozróżnia ich kształty, ciekawe. Przydałaby się podobna apka po polsku, może dziecię równolegle z mówieniem nauczy się pisać? To by wiele ułatwiło.

Jeśli chodzi o świat cyfrowy w życiu dziecka, stoję na niemodnym stanowisku, że to nie komputer psuje dziecko, ale to, co z nim dziecię robi. Zatem tablet służy w większej części do zabaw edukacyjnych, pojedyncze gry pojawiają się jako odskocznia. Jedną z ulubionych części tej zabawy jest katalog z piosenkami i teledyskami. Dziecię puszcza sobie piosenki, które lubi. Zbrodnia normalnie. ;) Rozbroiła mnie chwila, gdy dziecię na jednej z apek wymawiających słowa odnalazło słowo "mama". Kluska specjalnie przybiegła do mnie, zaciągnęła przed tablet z drugiego pokoju, zaczęła klikać przycisk, by komputer mówił "mama" i natychmiast mnie mocno przytuliła. Wzrusz mam do tej pory, a od soboty minęło sporo czasu. :)

Był też groźny moment, dziecię wsadziło do buzi metalowy kapsel od butelki i omal go nie połknęło, zaczęła się lekko dusić, choć go wypluł. Myślałam że jej coś utknęło w gardle, całe życie mi przeleciało przed oczami, ale wygląda na to, że to była tylko ślina, bo na kasłaniu się skończyło. Nawet przeleciałam jej po brzuchu apką z wykrywaczem metalu w komórce (słabo działa, ale na kapsle reaguje), zero reakcji. Brr, znów przewertowałam całe mieszkanie w poszukiwaniu przedmiotów z rejonu dwóch centymetrów średnicy i jeśli nie wywaliłam, to wysoko schowałam. No ale tak coś czuję, że wizyta na pogotowiu to tylko kwestia czasu, włazimy w wiek głupich pomysłów. Hrr.