Piłka do nogi

Żyjemy, tylko zapracowana jestem, więc i czasu na blogowanie mało. Biedna Kluska na diecie bezmlecznej była dwa tygodnie. Już myślałam, że kolejny raz będę musiała iść do lekarza, bo to jakoś podejrzanie długo trwało. Brak apetytu, a co za tym idzie brak energii, trawienie takie sobie. Ale w ostatni weekend zrobiło się jakoś inaczej. To znaczy już w piątek poczułam, że znów opieka nad małą jest męcząca w sensie fizycznym. Co oznacza, że dziecko nie siedzi kilkunastu minut w jednym pomieszczeniu na przykład, tylko zaczyna być wszędzie, to tu, to tam. Już prawie zapomniałam, jak to jest mieć w domu zdrowe dziecko ;)

Pogoda nadal nie bardzo współpracuje, nawet jak się zrobi ciepło, to tu i ówdzie popada, w efekcie wszędzie jest błoto. Na szczęście mamy Orlik w okolicy, gdzie można wypróbować nową piłkę od wujka (Dziękujemy!), plus hałda śniegu do lepienia bałwanków. Jest to używany szron spychany z lodowiska, ale jak najbardziej nadaje się do zabawy. Tylko dziecię nieco uszargane wraca, no ale nie po to szukałam kurtki idealnej do szargania, żeby jej tego zabraniać, no nie? Zatem się szarga moje dziecię tu i tam, a ja nie rwę włosów z głowy, że zniszczy drogie ubranie i co ludzie na dzielni powiedzą (a raczej - i jak ja to potem sprzedam w internetach). Tak jakoś wyszło, że mała na zewnątrz przypomina wg niektórych ludzi patologię, bo nieelegancko ubrana chodzi do sklepu, ale mi to lotto. Ma być wygodnie. I mnie i jej.

Stroić się możemy w domu. To znaczy strój się sama matka, dziecko woli latać w samym bodziaku, w ostateczności włoży bluzkę z rękawem. A spróbuj zasugerować coś ładniejszego, szykowniejszego, cokolwiek poza ulubionym poplamionym ubraniem z rybą albo miśkiem. Uuuu, przechlapane. No cóż, blog modowy to to nigdy nie był i być nie miał, ale nawet gdybym chciała, to Kluska ma inne plany. Całe szczęście, że ma tylko jedną kurtkę, bo jakby zaczęła jeszcze w ubraniach zewnętrznych przebierać, to bym umarła. I tak awantury poranne przedspacerowe przybierają na sile. Trzeba pokazać kto tu rządzi. No przecież nie mama i nie babcia. A na pewno nie tata! Ale tata bywa straszny, jak zdejmie okulary, więc trzeba z nim postępować ostrożnie.

Tak naprawdę u nas w domu rządzi spokój. Dla świętego spokoju dziecko biega w samym bodziaku, choć czasem trochę marznie (nadal mamy zimne kaloryfery, za to wietrzymy, bo wilgotno). Ale dzięki temu jest nieco ciszej i nikt nie wali głową w stół, ani pięściami w mamę. Każde samodzielne zajęcie Kluski jest na wagę złota, nareszcie można książkę poczytać, czy mejla odebrać. Czasami nawet udaję, że nie widzę jogurtu rozsmarowanego na stole. Rysowanie poszło trochę w bok, ostatnio na topie są wszelkie pojazdy wielokołowe oraz lotnicze, które podróżują po wszelkich meblach i parkują na ławie. Ewidentnie dziecko tęskni za podróżowaniem, a my jak na złość jacyś tacy stacjonarni i leniwi się ostatnio zrobiliśmy. Niech no przyjdzie wreszcie wiosna, to się gdzieś dalej wybierzemy. :)

I tak dzień po dniu, omijają nas burze wielkiego świata, snujemy prowincjonalny żywot blokowiska w małym miasteczku i jest dobrze. Jest uśmiech, jest zabawa, są baloniki i kiełbasa w lodówce. Żyć nie umierać!