Twarożek z nieszczęścia

W naszym domu ścierają się frakcje optymistyczne i pesymistyczne. Tata Kluski najczęściej się załamuje i twierdzi, że nic się nie da zrobić. Ja mając świadomość, że właśnie coś się rypło i kaput - histerycznie szukam nowych rozwiązań. Albo idę spać. Babcia Kluski reprezentuje solidne fundamenty optymizmu praktycznego. I w ten oto sposób zjedliśmy wczoraj przepyszny deser.

Jak do tego doszło? Przedwczorajszego wieczora, w zasadzie późno w nocy, zapragnęłam zjeść płatki z mlekiem. Tak, te dosładzane, ciężko dostać inne, a z musli jest za dużo roboty. Więc sobie je zalewam moim ukochanym zimnym mlekiem prosto z lodówki i bęc. Po pierwszym kęsie wykrzywia mi gębę. Mleko się skwasiło! W ferworze złości i głodu wylałam resztę butelki i otworzyłam drugą. Tym razem spróbowałam. To samo! Aaaa, najwyraźniej cała seria skwaśniała! Podzieliłam się tą informacją z tatą Kluski, ale że było już późno, to on tylko przyjął fakt do wiadomości i poszliśmy spać. Znalazłam w szafce karton uhatki i zjadłam wreszcie postkolację (zawsze jem coś w okolicy 23-01 w nocy, bo inaczej budzę się z głodu).

Noc jak to noc, człowiek ma inne zajęcia niż myślenie, wszyscy o całej historii zapomnieliśmy. Rano babcia natknęła się na świeżo otwarte, ale niezbyt świeże mleko. Muszę tu dodać, że zaginął nam paragon, więc nie było co lecieć z awanturą do sklepu. Zresztą na dworze upał, mogło skwaśnieć po drodze. Mieliśmy niecałe trzy litry kwaśnego mleka. Zmarnowane 6zł! A w zasadzie 8 licząc wylane dzień wcześniej.

Babcia Kluski zrobiła z mleka twarożek. Najpierw postawiła na stole w kuchni otwarte butelki i poczekała, aż się z nich zrobi zsiadłe mleko (to nie były uhatki, tylko plastikowe butelkowane). Zsiadło się bardzo szybko. Potem mleko zlała do wielkiego gara i na płytce na gazie grzała parę godzin, aż się zrobiły mocne grudki. Później wyszło, że grzało się za długo, bo twarożek po odsączeniu serwatki okazał się trochę za suchy. Poradziliśmy sobie z tym dodając doń trochę zwykłej śmietany.

Okrągła biała kulka, wagi ok.300g. Czas operacyjny: pół dnia, ale samej roboty niewiele poza mieszaniem w garze i odsączaniem (i tak by mi się nie chciało, wielki szacun dla babci!). Po dodaniu odrobiny cukru i rodzynek (opcjonalnie cukier można zastąpić miodem, ksylitolem, czy co kto ma słodkiego pod ręką, owocowy jogurt też się nada) wyszło coś bardzo smacznego i sytego dla czterech osób. Mniam!

A najzabawniejsze w tej całej historii jest to, że babcia odruchowo wylała serwatkę do zlewu...