Dwa lata

Mówię Wam, nie ma nic gorszego, niż rodzić dziecko w środku lata. Fala upałów, wszyscy jadą na wakacje, a ty człowieku zalegasz i zaczynają puchnąć ci dłonie, mimo że wypijasz kilka litrów płynów dziennie. Poza tym jest parno, duszno, a czyjaś stopa siedzi od tygodnia w twoim żołądku, bo nie bardzo ma miejsce siedzieć gdzie indziej. Kluska usadowiła się najbliżej żarcia, jak tylko mogła. Gdzieś pomiędzy jelitami a żołądkiem. Pod koniec obie marzyłyśmy, by wreszcie spać osobno.

Nasze pragnienia nie ziściły się prędko, bo pojemnik najpierw nie chciał się otworzyć, a potem wyszło, że najwyraźniej Kluska i tak się nie przejdzie z tak dużą główką. Na dodatek krzywo ustawioną. No ale powiedzmy, że dzięki rozwojowi medycyny obie przeżyłyśmy i nareszcie Kluska mogła rozprostować nogi a ja... no, a ja mogłam zająć się ciekawszymi zajęciami niż zamartwianiem się, jak to będzie. Na przykład walką o własne życie. Ale że jak wyżej medycyna zrobiła postępy, na tyle że jest w stanie utrzymać przy życiu człowieka, który stracił nagle dwa litry krwi, to po dwóch latach nie wydaje się to już takie straszne.

W sumie pierwsze dni z Kluską były dość lajtowe. Po przywiezieniu mnie z sali pooperacyjnej chwilę później leżałam w towarzystwie małego, śpiącego, różowego burrito i zaklinałam tatę Kluski, by szybciej przyjechał, bo sama nie dam rady pójść do toalety, a co dopiero zająć się dzieckiem. Ale na szczęście moje dziecko wybitnie lubiło spać i obudziło się dużo później. Byłam dość wyluzowana, bo wiedziałam, że mi ją (pewnie w tajemnicy przed ordynatorem) nakarmili mm i że nie jest głodna. Wszystko wskazywało na to, że pokarmu nie mam i mieć nie będę, nawet pół kropli siary nie zobaczyłam w trakcie ciąży, takoż i po porodzie. To że z cycków coś zaczęło lecieć dwa dni później, było dla mnie sporym zaskoczeniem. Co prawda nie była to siara, ale przezroczysta słodka woda, to i tak cud jak na to wszystko, co działo się z moim ciałem wcześniej. No to skoro zaczęło lecieć, to trza było próbować dalej. Do dziś sobie pluję w brodę, że nie poszłam dzień po powrocie ze szpitala po proszki na wstrzymanie pokarmu. Tak by było lepiej dla wszystkich. No cóż, mówi się trudno. W każdym razie nigdy nie dam się wrobić w karmienie piersią, choćby nie wiem ile dzieci przyszło mi urodzić, acz nie planuję kolejnego, tu możecie być spokojni ;)

Po dwóch latach nadal jestem przekonana o tym, że człowiek powinien decydować jak chce żyć, opierając się na własnych doświadczeniach i intuicji, a nie na zaleceniach z tabelek i książek mądrych ludzi. Którzy co prawda mają ogromną wiedzę, tylko ona jakoś nie bardzo sprawdza się w każdym przypadku. Jako swoisty wyjątek od reguły mam się całkiem dobrze, a nawet jestem szczęśliwa. Moje dziecko chyba też. O ile ma co żreć pod ręką ;)

I tak sobie obie żremy od dwóch lat oddzielnie. Każda ma swoją michę, każda ma swoje życie wewnętrzne i zewnętrzne. Ja mam swój kąt do pracy i spania, ona swój kojec. Od czasu do czasu się odwiedzamy. Ona przychodzi poszaleć na moim materacu (no wiecie, sprężynki z ikeańskiego sultana są fajne), czasem ja wyleguję się u niej w kojcu, na tak zwane specjalne zaproszenie. Ostatnio też wspólnie rysujemy. Ja siedzę na jednym krzesełku, Kluska na drugim i rysujemy na zmianę. Ja kotka, ona abstrakcję. Ja muszlę, ona abstrakcję. Ja płotek, ona abstrakcję. Taka zabawa!

I nie wiem czy wszystkie wyrodne matki tak mają, ale ja z każdym dniem czuję się coraz ważniejsza dla mojego dziecka. Wcześniej byłam jedną z wielu, teraz jestem świadomie wybierana. Oczywiście tylko wtedy, gdy jestem pod ręką. Rozklejam się, gdy Kluska rzuca mi się na szyję i mocno przytula. Stałam się lekarstwem, plasterkiem na nieszczęście, ostoją bezpieczeństwa. Mimo że wszystkie poradniki rodzicielstwa bliskości twierdzą, że to niemożliwe. Że bez spędzania z dzieckiem każdej sekundy jego życia od chwili narodzin, najlepiej śpiąc w jednym łóżku, relacja między matką a dzieckiem nie ma prawa się wytworzyć. A jak się nie wytworzy to wiadomo, patologia i stare konserwy. Chyba znowu psujemy komuś statystyki w tabelkach ;)

A skoro już mówimy o statystykach, to chwilowo wzrostu i wagi nie będzie, bo nie zdołałam Kluski zmierzyć ani zważyć. Co do reszty - nadal używa smoczka, nadal nie sygnalizuje potrzeb fizjologicznych, nadal nie gada nic prócz standardowego mama, baba, nje, jaaa, czy coś w tym stylu. Poza tym jest wesołą i żywiołową dziewczynką. Lubi zabawę z dorosłymi, dzieci są dla niej ciekawostką i rozrywką. Nie reaguje strachem, raczej jest początkowo ostrożna, a potem biega między innymi jak szalona. Nie bije też młodszych, szuka pokojowych rozwiązań na odebranie swojej własności. Gada do innych dzieci po swojemu, a one do niej. Jakoś się rozumieją, choć czasem tylko jedna strona używa języka polskiego. W zasadzie gdyby nie brak mowy, byłaby jak każde dziecko w jej wieku. Dowiadywałam się, co mi może w tym momencie zaoferować logopeda. Rezygnację ze smoczka, badanie słuchu, psychologa i w zasadzie niewiele więcej. Zwykła gadka szmatka typu: dużo do dziecka mówić, ograniczać telewizję i inne takie sialalala, które gdyby na Kluskę działały, to by gadała od dawna pełnymi zdaniami. No nic, przetrzymamy i to. Szczerze powiedziawszy chwilowo bardziej nam doskwiera to, że nie robi na nocnik niż to, że mało się odzywa. ;)